Ne çokmuşuz meğer!!

Bir hafta kadar önce Milliyet blog sayfalarına katıldım. Buradaki enerjiyi görünce çok mutlu oldum ve trafikten başım döndü. Ne kadar çok hevesli insan varmış memlekette yazmak, anlatmak ve tartışmak isteyen. Uzun bir çöl yolculuğu sonunda bir vahaya gelmiş gibi hisettim kendimi. Hurma ağaçları altında oturdum şimdi, hem dinliyorum hem konuşuyorum bir yandanda türlü türlü meyvelerin tadına bakıyorum. Mis gibi Türkiye kokuyor burası.

Esasında yıllardır aklımda bu sitenin çok daha ilkel bir versiyonunu kurmak vardı. Lakin teknik birisi değilim ve bir konsept üzerinde mutabakata varamadım. Kotarabileceğim bir iş değildi bu açıkcası. Sonra geçen hafta bir blog yazarının yazısının linkine rastladım milliyet.com.tr'de ve gündelik hayatımda büyük bir değişiklik oldu. Hergün saatlerce buradayım, her yere yetişmeye her yazarı tanımaya çalışıyorum.

Bu sitenin enerjisinin sebebini anlamaya çalışıyorum. Yurtdışında durum böylemi bilemiyorum. Fakat fazlaca edilgen geçmiş öğrencilik hayatımız, tamamen edilgenlik üzerine kurulu televizyon kültür empozesi ve yani fikirlerle gelmenin pek tercih edilmediği genel ebeveyn tavrı ve ahlaki çevre nedeniyle bütün potansiyelimiz içimizde sıkışıp kalmıştı. Kimbilir? Kimbilir belkide çok büyük bir grup terapinin parçalarımıyız hepimiz? Depresyonumuz mu eriyor kar gibi?

Aylarca sokağa çıkamamış ve evde çıldırmak üzere olan çok enerjik bir apartman çocuğu düşünün. Yaz geliyor okul kapanıyor ve çocuk dedesinin köyüne gidiyor. Sabah horoz sesiyle kalkıyor, tavuklara yem veriyor harika bir kahvaltı yapıyor, çoban köpeğinin iki aylık 9 adet yavrusuyla güreşiyor, dereye gidip balık tutuyor ve o güzelim temiz havada o kadar çok yoruluyor ki akşam kar gibi çarşaflarda deliksiz bir uyku çekiyor. O çocuk gibi hissediyorum kendimi.

Bu organizasyon bana huzur veriyor. Tüm teknik ekibe ve katılımcılara sonsuz teşekkürler.