Ne diyeyim ben sana, öğretmenim...

Büyükşehirde olup, eğitimli, bayan emekli ve sağlıklı olmanın tadını çıkarmaya çalıştığım günlerden birindeyim.

Haftanın belli günlerinde gittiğim yağlı boya resim kursunun salonundayım.

Pek bir heyecanla başlıyorum çalışmaya..

Boya olmasın diye üzerime geçirdiğim bol beyaz gömleğin kollarını kıvırıp dalıyorum boyalara..

Okulun zil sesi ile dağılıyorum..

O kadar zaman nasıl geçti anlamadan, boyalı fırçaları tiner dolu kavanoza bırakıyorum.

Yanımda getirdiğim kepek ekmekli tostumun yanına ayran almaya hazırlanırken, dışarıdan okul öğrencilerinin gürültüleri gelmeye başlıyor.. Az sonra çocukları sıraya çağıran öğretmenin yada okul görevlisinin sesini duyuyorum.

Ayranımı iyice çalkalayıp yudumluyorum.

Ve kafamda, seslerini duyduğum, ama bakmadığım için göremediğim okul bahçesinin durumunu canlandırıyorum..

Sırada çocuklar, şimdi bir çocuk çıkacak ve andımızı söyleyecekler....

Bir kız çocuğu andımızı söylüyor, sıradaki öğrenciler tekrarlıyorlar..

Ben de içimden kız çocuğu ile tekrarlıyorum, ben de çıkıp söyletmiştim diye düşünüyorum..

O anda kız çocuğu sanki benim düşündüklerimi duyuyor ve sesinde bir gülümseme hissediyorum..

Ben de gülüyorum..

Marş kesiliyor... Erkek sesi ''bırak kızım, geç sen yerine, ciddiyet ister bu iş'' diyor....

Şaşırıp kalıyorum..

Başka bir öğrenci erkek öğrenci geliyor. Ve andımızı söylüyoruz.

Gözlerim oturduğum yerden, o kız çocuğunu arıyor.

Bulamıyorum..

Nasıl etkilendiğini, o kadar kalabalığın önünden, önemli bir görevi yerine getiremediği için, sert bir şekilde GEÇ YERİNE denerek, sırasına gönderilen çocuğu, içim üzgün avutmaya çalışıyorum.. Ama sadece kafamda.

Hani ben eğitimliydim, büyük şehirdeydim ....

Ben bu gün keyifliydim...

Söyleyecek ne çok sözüm var.. Ama ben yorumsuz kalıyorum.. Sadece yazıyorum..