Ne hoş sabah saatleri...

İzlenimler, Gizemli Bir Söyleşi, Nabide Kılınç

Ne hoş sabah saatleri... Sobamı yaktım, ısındım. Radyomda günün en hoş klasik dinlendirici müzikleri çalınıyor.
Biraz sonra greyfurt içeceğim. Akşam ki şiirin kesitini yazıma eklemeliyim. İki güzel çocuk geldi, oğlan çocukları, öyle akıllılar ki, sözümü dikkatle dinliyorlar. Kitap verdim, onlara dedim ki, okumak güzel şey, gelecekte sizi güzel günlere götürecek, başarılı ve mutlu, sevinçli olacaksınız. Bir tanesinin ismi Mustafa, okuduğu kitabını evden getirmediğini söylemişti. Nüfus cüzdanını verirken, yanaklarını okşadım sevgiyle... Öyle tatlı gözleri pırıltılı bakıyordu ki, unutamam güzelliğini. Ve dedi ki, biliyor musunuz? Babam da ilk kitap aldığında, evden getirmeyi unutmuş ve kızmamışlar aynen sizin kızmadığınız gibi, derken gözleri bir ömür sevgiyle baktı bana, alabileceğim dünyanın en güzel incisini, sevgiyi tuttu, benimle. Mutlu ayrıldı, getirecek kitabını. Kitap vereyim mi oğlum diye sordum? Hayır öğretmenim önce getireyim, sonra alırım evdekini okudum, bitti diye anlattı. Diğer öğrenci. Neydi ismi? İrfan. Ona Muzaffer İzgü'den Ökkeş'in dizilerinden verdim. Ve bir kağıt yazdım, velisi imzalayacak. Kitaplar kaybedilmeyecek, eskitilmeyecek, korunacak, süresinde kütüphaneye, bir tek bana teslim edilecek. Aksi takdirde; ücretini alacağız yazarak, imzalayıp verdim. Velisi imzalayıp tekrar bana getirecek. Aldığı kitabı o güne kadar okuyup bitirecek, geldiğinde o bilgileri benimle de paylaşacak, hem ben öğreneceğim kitabın hikayesini, hem de onun okuyup anladığını paylaşacağız....