Ne kadar az

“ aynı kaderi paylaştığımız asker eşlerine”

yaşanmayan mevsimlerle geçti yıllar

hasrete sürgün

gün değmedi ömrümüze çoğu zaman

kolunu tuttuğumuz her kapı gece

kan, barut ve yarayla kardeş

ateş günlerinden geçtik durmadan

göç ettik / göçmen olduk

ayrılığı gizlerken yüzümüz

mezar sessizliğindeydi içimiz

güneş dolmayan gün

ay’sız geceydi suda renk

sonsuz sanki her gidiş

sonsuzdu beklemek...

bir kuş sürüsünün ardında kalan

iki yavru kuştuk / uçamayan

günü soyunup geceyi giyindik durmadan

dumanlıydı yanan ateş, kaplardı önümüzü sisi

gölgeler yürür önümüzde şüpheli

kapalı kutunun bilinmeyeniydi bir sokak ötesi

yol / belki de ölüm !

ayna gibi göstermezdi geleceği gün

tıkar önünü tehlikeli dönemeç

gidemezsin / dönemezsin

her şey yarım yamalak

ağzımızda / hep bakır alaşımı bir tat

zaman durmaz akar gider yıllar

köhnemiş yaşlarımızın küstüğü yarınlar

hüzünle sevinç nasıl tamlanır ?

elde var hep unutmakla / azalmak

Adamım!

ne kadar az yaşadık bu ömrü seninle biz...

Hâdiye Kaptan

 © Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.