Ne kadar sakınırsan sakın, ölüm bulacaktır insanı uzak ya da yakın.

Tatil sabahı ya geç kalkıyorsun, geç dedikse 10 suları falan. Sabah rutine bağlanan kahvaltı trafiğinden sonra gazetelere bakıyorsun, bakıp da ne olacak ama yine de merak işte; ülkeye, insanlığa dair. Karanlık da gözüne sanki bir ışık sıkılmış gibi kısılıyor gözlerin, haber gözününde patlıyor. O an ne düşüneceğini şaşırıyorsun...Hiç kimsenin evladı ölmesin, babası ne düşünüyorsa düşünsün. Evlat acısı bir keskin bıçak gibi saplanır insanın gövdesinin orta yerine de son nefesine kadar taşırsın onu yüreğin de... Ateşin acısını anlamak için illa yanmaya gerek yok, biz yananları iyi biliriz, ne çok kınalı kuzu verdik toprağa, ne çok yandı yüreğimiz yıllarca, o yüzdendir ki her oğul ölümlerine, bir mehmetçik düşmüş gibi üzülürüz...İşte tam burada kullanılmalı bu söz, cephane patladığında değil yürekler infilak ettiğinde;

''Takdir'i ilahi''...

Gazeteleri kapatırsın... Okunacak ne kaldı ki geriye...