Ne kalır insanlardan geriye?

İnsanoğlunun en büyük hayali; giderken arkasında bir şeyler bırakmak!

Hatırlanmak adına, duyamayacağı konuşmalarda isminin geçmesi adına; gücü yeten okul ve cami yaptırıyor, kimisinin gücü sadece çeşmeye yetiyor.

Kalemi yeten yıllar sonra birileri belki okur umuduyla kitap yazıyor, yetmeyen vasiyetle yetiniyor.

***

Ne kalır insanlardan geriye?

Banka hesapları, arabaları, yatları sevgilileri, belki gayrimeşru çocukları!

“ Senin baban uçkuruna düşkün ensesi kalın paralı bir .elekti yavrum!”

“ Ya seninki anne?”

***

Anıları kalır mı insanların?

Çocukluğu el sallar mı ansızın?

Gençliği en delikanlı, en bitirim, en vurdumduymaz ve korkusuz haliyle sohbete gelir mi?

İkinci dubleden sonra mezenin kalanıyla, çatalın ucu ile oynarken...

Kuytularda sıkıştırdıkları kızları konuşurlar mı mesela?

Hani her kuşun eti yenmezdi?

Yalan!

Yıllar, bazı kuşların adam seçtiğini öğretir sadece.

Kedi ulaşamadığı ciğere mundar der.

Ulaştığına?

Or..pu!!

Kafam karıştı benim. Ciğer gibi olmak, daha mı iyi şimdi?

***

Kimisi borçlarını bırakır arkada, alacağını tahsil edemeyen, geride variste bulamayan bankalar; faizle şişirdikleri rakamları gönül rahatlığı ile vergiden düşer..

Ne demişler “ Ölenle ölünmez, hayat kaldığı yerden devam ediyor”

Şimdiye kadar koltuğunun altında Ruhuna Fatiha yazan taşla, minibüs bekleyen İcra Memuru görmedim!

Beni görünce saklanıyorlarsa bilmem!

***
Bazıları yarım şiirler, yaşanmamış aşklar bırakır geriye.

Hiç tanımadığı, yüzünü bile görmediği kadınlara, sadece gecenin ve ay ışığının bildiği şarkılar bırakır..

Kendi kendine yaptığı konuşmaların herkes tarafından dinlenmesini isterde, hayatın kayıt cihazının olmadığını aklına getirmez..

Bu adamları arkadaşları kısaca şöyle özetler

“ Yarın mutlaka!”