Ne oldu bize

Karşılaştığımız bir  acı,  sevinç  ya da  her hangi bir  olay  duygularımızı ayağa kaldıracak  yoğunlukta yaşamamıza neden olabiliyor. 

"İnsanların fazla seyahat etmediği, elektriğin pek çok yerde olmadığı dönemlerdi. Genç  Doktor    atandığı  ilk  görev  yerine doğru yola çıkıyor, yolculuğuna gece devam edemeyeceği için varabildiği yerde bir eve konuk oluyor. Yemekler yeniyor, sohbet ediliyor  ev halkında  yatma hazırlığı  yok! Uzun yoldan gelmiş yorgun doktor bir an önce uyumak istemektedir. Kendisiyle epeyce  mücadele  verdikten sonra dayanamıyor soruyor ev sahibine;

-Beyim sizin buralarda ne zaman yatılır?

-Ev sahibi,

- Eğer uykun geldiyse  sana yatağını gösterebilirim,  Ancak biz yatamayız daha diyor.

Doktor şaşırmış durumda bakıyor adama…

-Misafirin şaşkınlığını gören  ev sahibi,

Beyim diyor,  buraya en son tren gelmeden biz yatamayız! 

Çünkü tren gelir etraf karanlık,

Olaki burada inen bir yolcu olur da yolunu  bulamaz karanlıkta!

Belki de yatacak yer bulamaz ,

Balkondaki ışığı da  açık  tutarak   tren gelene kadar bekleriz  biz her gece!..."

Bu  gibi yaşanmış olayları düşünüyorum da çocukluğumda benzer günler geceler yaşanırdı. Köylerden şehire gelen  tanıdığı bildiği kimsesi olmayan insanlar çaldığı kapıdan geri çevrilmez  mutlaka  misafir edilirdi.  Ne oldu bizlere ki bırakın tanımadığı insanı evine alabilme cesaretini selam vermeye korkar olduk. Nereye gitti o  yolcular ve yoldan gelecek yorgun yolcuları bekleyen sobasını ve ışığını açık bırakan, çorbasını sıcak tutan  ev sahipleri, ne oldu bize,  hata kimde, kusur kimde, kimler  aldı o güzel duygularımızı!

"Küçükken annem yerde ekmek kırıntıları görünce, al yukarı koy kuşlar yesin derdi!Ne oldu dostlarımıza hep yükseklerde tuttuk kuşlar mı yedi ne?"Can Yücel