Ne oluyor bize?

Ne oluyor bize?

Bugünlerde zaten farkında olduğum birşeyin iyice farkına vardım. İnsanlar değişiyor. Ya da insanlık değişiyor. Ve ben iyi yöne gitmeyen bu değişimden korkuyorum. Gittikçe daha anlayışsız olmaya başlıyoruz. Yüzümüzdeki gülümseme yavaş yavaş kayboluyor. Kimisi mutsuz olabilir ki bu dağaldır. Belki bir derdi, bir sorunu vardır ya da fiziksel bir problemi, ağrısı, hormonları yüzünden öyledir. Ya bir şeye üzülüyor, birşeyi düşünüyordur, ya da hiçbir sebep yokken kendini öyle hissediyordur. Bunu anlıyorum. Ama anlayamadığım bir şey var. Kendinibeğenmişlik... Ben buna bir anlam veremiyorum. Tamam kendini sev, beğen ama başkalarını küçük görmek niye? Sen daha mı üstünsün onlardan? Bu üstünlüğü kuran ne? Zeka, güç, para, güzellik? Bilen biri varsa söylesin.

Anlayışın ibresi gittikçe düşüyor. Agresifliğin yükseliyor. Herkes böyle demiyorum. Çok şükür ki değil...

Bunun sebebi ne? Sebebi de insan, sonucu da insan, çözümü de insan...

İnsan insana inanmıyor çünkü güvenmiyor. İyilik yapayım dersin tezgah çıkar. Paran çalınır. İyilik yapmaktan vazgeçersin. Yardım edeyim dersin dümen çıkar. Kendini kandırılmış hissedersin. Kandırılmışsındır zaten. Yardım etmeyi bırakırsın. Ummadığın taş baş yarabilir. Acısını hissedersin. Artık kimseye güvenemeyeceğine inanırsın. Böyle hissedenlere de hak vermiyor değilim hani. Şunu söylemeliyim ki ben de kimseye kolay kolay güvenmem. Buna sebep olan ne? Cevap tanıdık geldi değil mi? Evet bildiniz: İnsan.

Yani bunu düzeltmek, o gülümsemeyi geri getirmek yine insanın elinde..."Nasıl yapacağız?" derseniz ben de bilmiyorum. Burada bir sürü çözüm sıralamak isterdim. Karamsar bakmıyorum bu duruma. İyileşeceğine inanıyorum.

Kimisi abarttığımı düşünebilir. Umarım abartıyorumdur. Umarım bu konuda haksızımdır. Sadece insanlığın ileride çocuklara anlatılacak bir masal olmasını istemiyorum.