Ne sevdiğin belli ne sevmediğin…

Evvelki seneydi sanırım, İzmir’in zangır zangır sallandığı zamanlardan konuşuyorduk oğlumla…

Nasıl da alelacele fırlamıştık sokağa, nasıl meraktan ölmüştük anneme ulaşamayınca, geceyi ne şartlar altında geçirmiştik dışarıda gibi sohbetler içerisindeyken oğlum pat diye sordu aniden: Anne, banyoda olsaydın o sırada, ne yapardın?

Bornozuma sarılıp seninle birlikte dışarı fırlardım!

Peki ya bornozun olmasaydı yanında, yine çıkar mıydın sokağa?

Çıkardım!...

Anneeeeeeee!…

Eeee, çıkardım oğlum!

Çıplak?

Evet, gerektiğinde çıplak!

Aneeee!...

Efendim?

Çıplak mı çıkardın?

Evet…

Anne…

Hı?

Anne demezdim bir daha sana!

Çıplak çıkmayayım diye ölseydim mutlu mu olurdun?

Hoş, o halde öldüğümde de çıplak olacaktım!

Saptırma anne konuyu!

Oğulcuğum, otomatik olarak örtünecek bir şeyler arar insan vücudu, alıştığından dolayı, ilk insanların yoktu ki ille de örtüneceğim kaygıları!

Evet, örtünecek bir nesneye gereksinim duyuyoruz, yoksa ölmeyi mi tercih ediyoruz?

Etmeli miyiz yani sence?

O halimle sokağa da çıksam, betonlar altında da kalsam, çıplağım en sonunda, ölüm mü arındıracak çıplak bedenimi?

Çıplak çıksam sokağa, yedek örtülerini uzatacaklar olacak, en azından kocalarından kıskanacaklar! Uzatmasalar ne yazar, utanmam, sıkılmam kendime eziyettir, bir doktor arkadaşım söylemiştir: Yaşamak üzerine inşa edilmiştir insan bedeni!

Tercihin yaşamam mıdır, ölmem mi?

Anneee… Ne biçim konuşuyorsun!...

Ölümle beni tehdit ediyorsun!

Civanım, bir düşün hadi, çıplak sokağa çıkmış bir kadının oğlu olmak mı istersin, çıplak ölmüş bir annenin mezarını mı ziyaret etmek istersin?

Hı?

Gülgün Karaoğlu
Ağustos,13/08