Ne Vakit Yağmur Yağsa, Otobüs Duraklarına Sığınır Kedilerle Köpekler...

Farkında mısınız bilmem. Ne vakit yağmur yağsa, otobüs duraklarına sığınır kedilerle köpekler...

Dünyanın en az bizim kadar sahibi oldukları halde, yeryüzünün, diledikleri yerine yatıp uzanamayan, tehlikelerden korunmalarını sağlayacak yuvaları, sığınakları toprağın içine kazamayan; eşeleyip vücuduna döşek edeceği toprağı bulamayınca beton zeminlere, kaldırımlara uzanan, geceleri nerede uyuyacağını şaşıran köpekler; gök gürültüleriyle şimşeklerin birbirine karıştığı, sağnak yağmura, şiddetli doluya tutuldukları anlarda, meburen aramıza karışır, otobüs duraklarına sığınırlar.

Göğü delen binalar, avmler dikmekte, cicili bicili rezidanslar yapmakta birbiriyle yarışan, üç kuruşluk çıkarı için insanlığın gününü, geleceğini yakmaktan, yok etmekten çekinmeyen şuursuz; tırmanacak ağaç, tutunacak dal bırakmayınca kendisine; bizimle birlikte gönülsüzce otobüs bekler kediler...

Kuyruklarının kesilmesi, gözlerinin oyulması, kulaklarının koparılması, vücutlarının lime lime edilmesi yetmezmiş gibi; kovalarca yağmur boşalırken üzerlerine; banklara oturmalarına bile dayanamaz, tahammül edemez vicdan yoksunları. Aciz kişiliğinin acısını ürkütüp kaçırdığı kedilerden çıkarmaya çalışan meczup; bi de insandan sayar nefsini. Olanca zavllılığına inat, binbir çalımı birbiriyle yarışır.

Soysuzların zevkine eziyet ettiği, araçlarıyla üstünden geçtiği, tarifi imkansız sapıkların tecavüzlerine uğrayan, bacakları, kafaları kesilen, boyunlarına takılan çivili tasmalarla öldüresiye süründürülen köpekler; bazımızın korkusu, bazımızın vicdansızlığı yüzünden kapalı mekanlara, otobüs duraklarına atamaz ıslak bedenlerini... Nefsi korunurken her tür hastalıkla tehlikeden... Gözünün önünde de can verse bir Karabaş... Milim kılını kıpırdatmaz, santim parmağını oynatmaz empati yoksunu.

Elbette herkes böyle değil. Islanmış bir sokak hayvanı görünce, üzerindeki elbiseye sarar onu; sağlam vicdanlı örneklerimiz...Nereden acı miyavlamalar gelse, anında yardıma koşar gönüllü meleklerimiz...

O Kedi de bizle burada yağmurun dinmesini beklesin, feryadıyla kendini paralayan, başkalarıyla gırtlak gırtlağa gelmekten çekinmeyen nice kişiyi gördüm, tanıdım. Sakat bi kuşa deva olablmek için kendinden geçenlere de şahitim ama... Giderek ezeli dostlarımızdan uzaklaşıyoruz. Oysa onlar, bir karın tokluğuna yolumuzu gözler, evimizi bekler. Bir lokma mamaya, dizimizin dibinden ayrılmaz, gözlerini gözlerimizden ayırmazlar. Bizse sonsuz nankörlüğümüzle cevaplarız limitsiz bağlılıklarını.

Ne vakit yağmur yağsa, otobüs duraklarına sığınır kedilerle köpekler... Azıcık şefkatle merhamet dilenirler bizden... Bekledikleri ilgiyi bulacaklarını umarak... Onlar da bizimle aynı canı taşır. Onlar da sevgiyle besler kalplerini... Cisimlerimiz farklı olsa da... Hep aynı şeyleri bekleriz: Biraz anlayış, biraz da dilediğince yaşamak...