Ne yazsam ki!

NE YAZSAM Kİ!?

Oturdum klavyenin başına, yazmaya başladım. Fakat inanın ne yazacağımı bilmiyorum. Aslında hep böyle yaparım; yani akışına bırakırım yazımı. Şimdikine kıyasla, sadece bir çekirdek düşünce vardır kafamda. Bu sefer o da yok.

Ne olacak bakalım? Bir şeyden eminim; zorunluluk gibi algılasam da, bittiğinde kendime karşı sorumluluğumu yerine getirmenin hazzını yaşayacağım.

Bundan o kadar eminim ki; kendimi neyle ödüllendireceğimi bile hazırladım kafamda. Ne ile mi?

Ne yazık ki yiyecek bir şeylerle. İnanın bunu yapmak hiç istemiyorum. Gittikçe kilo alıyorum. Bu hazdan çok bana işkence geliyor. Durduramamak ise, kendime saygımdan çalıyor.

Malum, yaz ayları da her şeyin meydana çıktığı aylar. Hiç kendimle barışık değilim. Böyle bir günde, plajda bayanın biri, benim vücudumu takdir etti samimi bir şekilde. Tanışıklığımız olmadığı için samimiyetine inandım. Ben de teşekkür ettim, bunu duymaya ihtiyacım vardı, kilo aldığımı düşünerek hiç de rahat olmadığımı vurguladım. Ne dese beğenirsiniz; “ Bizim yaşlarda biraz kilo iyi oluyor! “

Kaynar sular başımdan aşağı döküldü. Aynı annemin söylemi; “ Bir dirhem et, bin ayıbı örter.”

Hatta annem bunu daha da ileri götürür; “ Biri sana zayıflamışsın dediğinde, bil ki çirkinleşmişsin demek istiyordur. “ der.

İşte serbest atış olursa böyle oluyor. İş gelip dayanıyor kadınca dertlere. Sağlık olsun!