Ne zaman uyansam; güneşin alelacele giyinip sarıları merdivenleri tek tek tırmandığını görüyorum...

Tuz-buz olmuş saatler, zamanın neresindeyiz bilmiyorum. Mevsimi biliyorum sadece... Ne zaman uyansam, güneşin alelacele giyinip sarıları, merdivenleri tek tek tırmandığını görüyorum... Sarı bi kelebeğin uçuşup nazlıca konması gibi gökyüzünün dudaklarına... Ve aynı günün sonunda ay ile karşılaşmamak için hızla soyunup tekrar indiğini basamakları..tıpkı 'ay'ın da lacivertleşen bir gecede beyaz bir takım giyip yaptığı gibi...
Ay ile güneşe benzetiyorum ikimizi...
Karşılaşmaktan korkar halde kaçışlarımız var bizim, bakarken yakalanma korkularımız. Selamsız sabahlarımız ve 'iyi geceler' dilemediğimiz gecelerimiz var. suskunluklarımız var, acımasızca törpülenmiş dudaklarımızda uyuyan ve rüyalarda gezinen rengarenk sözcüklerimiz var... Onlar ki; ucuz bir ninniyle kandırılarak uyutulmuş sözcükler...Hep birbirimize dönük tuttuğumuz oklarımız var bizim... Senin beni, benim seni suçladığımız boşa geçenzamanlarımız.sadece sırtlarımız birbirimize dönükken okşayıp avuttuğumuz, yaralarını gururumuzla sardığımız yada öyle sandığımız kalplerimiz var bizim...
Herkese yetip birbirimize yetmeyen kalpler...
Ay ile güneşe benzetiyorum ikimizi,
Anların ay ve güneş tutulmaları gibi bizim karşılaşmamızda senede bir belki....