Neden?

Yalnız büyüdüm ben. Bu şehir büyüttü beni.

Her akşam evime dönerken bir parçam eridi rüzgarında… Ruhumu katarak izledim denizini. Gözyaşlarım değdi kaldırımına adımlarımla yarışarak.

Seni de burada tanıdım ben. Ellerim ilk kez burada dokundu ellerine. Burada terk ettim seni. Defterimde kaldı yazıların. Bir de fotoğrafımız İstiklal Caddesi’nde…

Beni bu şehir büyüttü. Yetimdim ben. Yalanı gösterdi bana. İnancın nasıl yıkıldığını. Yerine gelenleri. Sevişmeyi. Ekmeğimi martılarla paylaşmayı öğretti. Tek gerçek paylaşım buydu sanki…

Aksak ritimli jazz parçalarını dinledim sokaklarında. Sevdiklerimin gülümsemelerini gizledim içime. Kapıdan son kez çıkışlarını izledim. Babam da geri gelmedi benim.

Çok konuşanları anlattı. Çok yaşayanlar da vardı, ustasıydı… O anlattıkça ben yazdım. Her harfi ruhumda. Onların da hayatlarında iz bıraktım. İstanbul’umda da…

Hiç minik bir bebeğin kokusunda kaybettiniz mi kendinizi? İşte ben öyle yaşadım her anımı. Benliğimi verdim şehrime. O da bana yaşanmışlıkları bahşetti. İyisi ve kötüsüyle…

Bakıyorum da, ruhumdan tamamen silinenlere: Adını hatırlamadığım kahramlarıma ve nefret ettiklerime zamanında. Çok büyüklerdi kendi küçük dünyalarında. Yansımalarını sildim kendimden, hemen, tez zamanda.

Bir İstanbul’um vardı ruhumu terk etmeyen.

O da mı yitiyor içimde, neden? Sokaklarında kaybettiğim tüm inançlarıma, yapılır mı? Anlattıkların hep kara. Gün ışığını paylaşsaydın ya biraz? Biraz daha…

Çektiğim zahmete tek şahit, yalnız büyüdüm ben sokaklarında…

Yapılır mı bu bana!