Neden ben de diğerleri gibi...

Elindeki telefonu kapatıp sinirle fırlattı kanepenin üzerine. Onunla her konuştuğunda, her karşılaştığında, sanki bir önceki sefer görüştüğü, konuştuğu insan o değilmiş hissine kapılıyordu. Sürekli değişiyor, sürekli inkar ediyor, sürekli çelişkiye düşüyordu. Tersine çevirmediği, ihanet etmediği bir şey kalmıyordu ardında. Sanki azılı bir katil gibi her saat içindeki bir parçayı daha öldürüyordu. Geriye hiç bir şey kalmıyordu ondan. Tuhaf olan ise bu değişimin adı büyümekti ona göre. O büyüyordu! Kendini keşfediyordu.

Aklına az önce telefonda söyledikleri geldi. Tekrar sinirlendi. “Neden böyleyim?” dedi. “Neden ben de diğerleri gibi değilim?” “Neden onlar gibi sadece işittiğim kelimeleri değil de, o kelimelerin arkasında yatan nedenleri görüyorum? Kendileri bile aslında bana neyi itiraf ettiklerinin farkında değilken neden ben hep cümlelerinin ucundaki o kahrolası açıklayıcı cümlecikleri de görüyorum?”

Durdu kaldı odanın orta yerinde öylece. Duyduğu öfkenin davetsiz bir misafir gibi karşısında iyice belirginleşmesini izledi. “Yine geldi işte” dedi. Bu sefer ne kadar süreceğini görmek için bekledi. Kendini bu öfkeyle mücadele ederken seyretmek ona tuhaf bir keyif veriyordu. Sanki o an da öfkeli olanın kendisi olduğunu unutuyordu. Elindeki sigaradan derin bir nefes çekip, tavana doğru üfürdü. “Elbet günün birinde sen de kendi hakkında ki gerçeği öğreneceksin. Bu senin için hiç de kolay olmayacak.” Bu sözü ona mı söyledi, yoksa kendine mi kendisi de pek bilemedi!

Açtığı camdan içeriye süzülen soğuk havanın etkisiyle içi ürperdi, o anda tuhaf bir hisse kapılarak kendini dünyada yapayalnızmış gibi hissetti. Kollarıyla sardı kendini. Bu yapayalnızlığını fırsat bilip ona öğretildiği için bir robot gibi sürekli tekrarladığı şeyleri bir kenara atıp, kendi beyniyle, hakkıyla düşünmeye çalıştı.

Onu rahatsız eden şeyleri eğer şimdi yıkamazsa, bir gün onların kendini yıkacağını anladı.

15 Nisan 2008
Haşim Arıkan
http://hasimce.blogspot.com/