Neden gidenin arkasından konuşuruz ki?

Neden gidenin arkasından konuşuruz ki?

Evet... Sana soruyorum güzel okuyucum: Neden her gidenin arkasından konuşuruz ki? Allah'ın bize şaşmaz bir emri midir bu?

- Üç kişi kendi aramızda sohbet ederken birimiz aramızdan ayrıldığında, geri de kalan iki kişi neden hemen gideni atıp tutmaya, çekiştirmeye başlar ki?

- Evden ayrılan aile bireyi yıllarca; işyerinden ayrılan biriyse, bazen günlerce, o da yetmezse aylarca konuşulur da konuşulur... Bu kadar konuşulacak neyi varsa?

- Yerleşik düzenden, tek düzelikten, monotonluktan sıkıldığından giden de; çok yüksek tenpo, stres ve yüksek adrelanini kaldıramadığından giden de eşit düzeyde konuşulur heralde; söz kendilerinden açıldığında...

- İki can ciğer arkadaştan da, iki ayrılmaz sevgiliden de; bırakıp giden, özgürlüğüne koşan hep suçludur sözünün geçtiğ her mecliste... Bazense gitmene bile gerek kalmaz konuşmaları için. En bildiğin, en sevdiğin dost meclisinde 5 metre ötende oturanlar yüzüne bakarak; ama arkandan konuşur.

Lafa söze gelince, en harbi, en delikanlı, en mert milletiz de; söz gidene sallamaya gelince, birbirimizle yarışırız anlaşılmaz bir biçimde.

Burda da, bloğumuzda da aynı şey yok mu sizce de? Ee, ne de olsa hayatımızda ne varsa karbon kopya burada... Salla gidene... Al... Evir çevir dost bildiğinle... Sonra o dostun gidince de; dostunu çekiştir başka biriyle!...

Bu ne yaman çelişki annem! Dünyanın en delikanlı milletiyiz! Ama gidenin ardından konuşmaya da bayılırız!

İster üç kişi olalım, ister üçyüz kişi... Değişmez nedense davranış modelimiz?

Ben zoruma gittiği için, gördüğüm bu manzarayı içime sindirip, kabul etmek istemesem de... Ne dersin? Sende de aynı mıdır bu durum?