Neden hep sevilmeyi bekliyor, sevilmeyi özlüyor ve sevmeyi bilmiyor insan…

Nasıl da dar yüreğim

Bir ağırlık var üzerinde

Yapışmış kader her yanıma

Savaşıyor var gücüyle

Süngüler, kılıçlar saplanıyor durmadan

Kaç mermi isabet ediyor hayat damarlarıma

Yaralar kanamıyor, görmüyor kimseler

İçten içe kemiriyor bedenimi

En çok da ruhumu, küçük küçük kurtlar

Sanki ben, ben değilim artık

Yok etmeye çalışıyorlar, beceriyorlar.

Böyledir hayat, acımasızdır diyoruz defalarca… Ama hayatın suçu ne… Biz insanlar değil miyiz onu bu hale getiren. Yaşanılmaz kılan… Ve suçu hayata yükleyen… Hemen hemen her birimiz şikayetçiyiz yaşamdan… Hayata yüklediğimiz ağır yükte bizim payımız ne kadar… Paylaşamadığımız ne… Nedir bizi bu kadar üzen, bezdiren nedir… Niçin çekip alamaz insan kendini yaşamak istemediği anlardan… Alna yazılan bu mudur… Yazgı mıdır yaşanması gereken… Yoksa feleğin çarklarında dönüp dururken ayağınıza takılan çelmeler midir yaşam… Neden bu kadar canını yakar insanlar birbirlerinin… Acı vermek daha mı kolaydır, sevmeyi göstermekten. Korkar mı insanlar birbirini sevmekten… Sevginin yumuşaklığına kapılıp da sert olamamaktan… Acizlik midir sevgi… Kendini tamamıyla bırakabilmek midir… Sıyrılmak mıdır zırhlarından… Olduğun gibi görünmek midir… Yoksa çok önemsiz bir ayrıntı mıdır sevgi… Olmasa olur cinsinden…Yaşamın içindeki önemi nedir sizce… Önemsiz de peki, üne, şöhrete, kariyere, paraya doyuyor da insan… Neden hep sevilmeyi bekliyor, sevilmeyi özlüyor ve sevmeyi bilmiyor…