Neden mutlu olamayız?

Hayatı tanıyabilirsek, her şey güzeldir aslında. Yeter ki bakmasını bilelim. Bunun adı Poliannacılık değil, kendini kandırmak hiç değil. İyi tarafları görmeyi öğrenmek hiç zor değil.

Yaşarken tek amacımız vardır. O da mutlu olmakdır. Mutlu olmak için okullar bitiririz, meslek sahibi oluruz. Fakat bir hastalığımız vardır bizi için için kemiren. Bunun adı "doyumsuzluk"dur. Bu yara gibi sık sık depreşir, bizi de mutsuz eder. Limit yoktur isteklerde, hep daha fazlasını isteriz. Mesela iş sahibi olunca mutlu olacağımızı söyleriz. İş sahibi oluruz, o zaman da mesela erkek isek askerliği bitirince işlerin yoluna gireceği, evlenileceği, çoçuk sahibi olunacağı, o zaman mutlu olunacağını düşünürüz. Bunlar da olur, bu sefer çoluk çocuk olması, onların üniversiteyi bitirmesi, onların çocukları yani bizim torunlarımızın olması ile mutlu olacağımız aklımıza gelir. Bu döngü böyle devamlı ilerler gider. Sonu yoktur.

Doyumsuzluk her isteğimizde vardır. Mesela araba isteriz, o zaman mutlu olacağımızı düşünürüz, araba alınır, daha sonra bir üst modelini isteriz, Son modelini alır, bu sefer 4x4 isteriz, o da olur, yat isteriz, o da olur uçak isteriz. Elimizden gelse, uzay mekiğimiz olsa, uzayda yolculuk yapsak deriz. Sanki o zaman mutlu olacakmışız gibi. Onu da gerçekleştirsek, yapmak istediğimiz başka bir şey mutlaka çıkacaktır.

Mutluluğu şartlara bağlamamamız, herhalde mutlu olmayı öğrenmemiz lazım. Yoksa mutluluk bizim bir hayal olmakdan öteye geçemez. Nietzschenin de dediği gibi: "Burada amaç hedef değildir. Amaç yoldur, o yolda yürümektir." Yürürken mutlu olabilmek, bunu yapabilmeyi öğrenmekdir. Elbette hedeflerimiz olacak, olmadan olmaz çünkü. Hedeflere ulaşmaya çalışacağız, ama bu sürede de mutlu olmayı bileceğiz. Burada önemli olan sonuçtur.

Fırtına da çok iyi gemi kullanmak marifet değildir. Marifet o gemiyi güvenle kıyıya getirmekdir. Bunu yaparken de mutlu olabiliyorsak, ne mutlu bize. Değil mi?