Neden yazıyorum?

Sıradan bir gün yine ve ben sıradan birkaç şey söylüyorum karşımdakilere. Ne söyleyeyim ki? Nasıl anlatayım içimdeki ''ben''i ya da nasıl anlasınlar ki? Ya da... Ben anlatmak istiyor muyum yeterince, yeterince anlaşılmak? Bilemiyorum, gerek duymuyorum çoğu zaman herhalde... Neden mi yazıyorum? İşte bunun için... Asıl içimde sakladığım benliğimi aktaramamaktan ya da aktarmak istemeyişimden... Karşısındakine dürüst olmayan insan kadar nefret ettiğim bir şey varsa, o da kendisine dürüst olmayan insan... Hiç değilse bu noktada dürüst olalım arkadaşım! Kandırma kendini artık, bırak yahu! Sevmediğin halde ''seviyorum'' deme; sözüne güvenen, varlığınla mutlu olan insana... Seviyorken ''sevmiyorum'' deme o lanet gururundan ve de korkundan... Deme işte, deme de kandırma kendini. Çünkü karşındakini inandırmaya çalışırken, bir bakıyorsun kendin çoktan kanıp gitmişsin o yalana. Benimsemişsin işte, zorluyorsun ruhunu ''bu böyle'' diye. Yapma bunu be güzel insan... Her ne halt ediyorsan önce kendin için olsun o. Kendine yalan söyleme ki başkasına da söylemeye gerek kalmasın. Yaz işte o yüzden. Kağıda kaleme, mürekkebin o koyu lekesine söyleyemezsin o yalanları, dilin varır da elin varmaz işte. Yüreğin müsaade etmez çünkü... En, en önce kendin işte. Önceliğin ''sen'' olsun daima. Kendini sevmeden önce sakın bir başkasını sevmeye çalışma mesela. Çünkü sonra üzülen sen olursun bırakıp gidince o seni, verdiğin o sevgiyi, bütün her şeyi... Doldurmuşsun tüm sevgi hücrelerini onunla, yerleştirmişsin yarısına kokusunu yarısına da gözlerini. E onlar gidince peki? Sevecek bir şeyin kalmıyor ki geri... Sevememişsin ki zamanında kendini... Unutmuşsun, atmışsın bir kenara yabancıymış gibi. O kadar meşgulmüşsün ki kendin dışındaki bütün benliklerle... İşte onun için en önce kendini sev! Yaz biraz da. Anlat içindeki ''sen''i, iyi gelir belki...