Neden yazlık ev istemiyorum?

Elif Safak'ı ÇOK seviyorum. Çünkü onda kendimi buluyorum. Firarperest adlı kitabını okurken okumaya kıyamıyorum. Sanki beni çok iyi anlayan bir arkadaşımla sohbet ediyormuşum gibi, bu sohbetın bitmesini istemediğimden kitabı yavaş yavaş okuyorum. 

Firar etmeyi severim ben. Bu yeni değil, oldum olası böyleydim. Olduğum yerde hareketsiz bir şekilde yıllarca kalmak fikri beni hep ürkütür. Hatta hayatta en çok neden korktuğumu sorarsanız bir yere çakılıp kalmak korkularımın başında gelir. Bizim gibi "firarperestler"in ortak özelliği kendilerini hiçbir yere %100 ait hissetmemeleridir. Çünkü herhangi bir yere %100 ait olunca oranın iyileriyle birlikte kötülerine de katlanmak zorunda kalırsınız. Dünyada gezip görecek bu kadar yer ve tadacak envai çesit lezzet varken sadece ve sadece bir yerin lezzetlerine takılıp kalmak bende tarifi imkansız huzursuzluklar yaratır. 

Cocukken benim de "en iyi arkadasim" vardi. Ama hicbir zaman kendimi bu en iyi arkadasimla yillarimi gecirirken hayal etmedim. Mutlu bir evliligi hep istedim. Ama hicbir zaman kendimi beyaz gelinlikler icinde hayal etmedim. Iyi bir egitim her daim ilk hedefim oldu ve bunu basardim da. Ama okulu bitirdikten sonra is hayatina atildigimda en zor gunlerimde bile bir kere olsun "ah ah, keske zamani geri dondursem de okul gunlerime gitsem" diye hayiflanmadim. Benim tek hayalim hep basimi alip gitmek oldu. Once universiteye, sonra is yasamina ve sonra da baska ulkelere. Istedigimi basardim da. 

Peki su anda neredeyim? Yillarca yurtdisinda yasayip calistiktan sonra tekrar ulkeme dondum, Turkiye'ye. Neden mi? Cunku artik cocuklarim var. Onlarin da hayatta benimki kadar saglam birer referans noktasi olmasini istiyorum. Hatta bunun onlarin kisisel gelisimleri icin cok kritik oldugunu dusunuyorum. Biraz buyusunler, kim olduklarini, nereden geldiklerini ozumsesinler, ben yine duserim yollara. 

Etrafimda benim gibi "firarperest" insan yok denecek kadar az. Cunku firarperestler kollektif yasami hedef almaz, kendileriyle yasamayi cok severler. Yanlis anlamayin, firarperestler arkadassiz veya yalniz insanlar degillerdir. Firarperestler, etrafindaki insanlari hayatlarinin merkezine koymazlar sadece. Firarperestler icin onemli olan kendi kisisel gelisimleri ve yeni deneyimlerdir. Firarperestler korkusuzdurlar. Her yeni deneyimde kendileriyle ilgili de yeni birseyi kesfederler ve bu onlara tarifi imkansiz bir haz verir. 

Etrafimdaki "yerlesik" insanlara bakiyorum. Dogduklari yerde olmeye hazir, dunyadaki her olay ve her yerle ilgili yapabilecek bir yorumu olan ancak farkli yerlerden ve insanlardan aslinda tamamen bi-haber olan. Bu insanlar aslinda hic tanimadiklari ve bilmedikleri yerlerle ve insanlarla ilgili yorum yaparken onlari hayretle izliyorum ve dusunuyorum: Bir insan "firarperest" degil de bir yerde ve bir zamanda sabitlenmisse, nasil oluyor da hic bilmedigi ve tanimadigi insanlar ve yerler hakkinda boylesine rahat konusabiliyor? Yanlis anlamayin, bu insanlarin illa ki atip tuttugunu kastetmiyorum. Sadece ben bir firarperest olarak gidip bizzat deneyimlemedigim bir olay ve yer karsisinda yorum yapma yetisini kendimde bulamiyorum. Ve aslinda kalkip yeni yerlere gitme zahmetine girmeden de oralar hakkinda yorum yapilabilecegine inanmak, daha dogrusu bunun yolunu bulmak istiyorum. 

Iste tum bu sebeplerden dolayi yazlik ev istemiyorum. Her yil degisik bir yerde tatil yaparak bircok yerde yazlik evim olsun istiyorum. Bodrum monotonlastiginda Prag'a veya Iran'a tatile gideyim istiyorum. Ayrica yazlik eve gidip kis boyunca yaptigim gibi habire yemek pisirip ortaligi toplamak istemiyorum. Birkac hafta da olsa birileri bana hizmet etsin ve ben soylece ayaklarimi uzatayim ve miskinlik yapayim istiyorum. Yani kisacasi ruhumu beslemek istiyorum, sonsuza kadar. 

Istanbul'dan sevgiler. 

Aydede