Nedensiz yere özlemek...

Şimdi konu başlığı özlemek olduğu için sanılmasın ki romantizm dolu, uzun veya dramatik bir şey yazacağım aksine benim durumum daha farklı.

Neyi? Neden? Niçin? Olduğunu bilmeden özlemek… Söz gelimi eski şarkıları özlemek, eski yemekleri özlemek, eski otobüs güzergâhınızı özlemek, eski parkınızı, arkadaşlarınızı ne biliyim işte eski diye hitap ettiğiniz bir şeyleri özlemek. Sanırım beyler bu konuda bayanlardan daha şanslı çünkü onların östrojen hormonları yok. Bu durumda bizim varda ne oluyor; işte böyle garip garip şeyler oluyor durup dururken özlüyorsunuz, durup dururken ağlıyorsunuz, durup dururken bağırıyor yâda gülüyorsunuz sonrada anormal bir şey değilmiş gibi “hormonlardan oluyor “ diyip, suçu bilmediğiniz ama sizin bayan olarak her daim ihtiyacınız olan bu hormoncuğunuza atıyorsunuz. Mesela canınız yalnız kalmak istemiyor, birilerini arıyorsunuz eğer ki birde aradıklarınızın işleri var ise kendinizi kapalı bir dünyada, kimse sizi sevmiyormuş gibi hissedip ağlayabiliyorsunuz neden çünkü hormonlarınız en üst düzeyde bu aralar. Ne biliyim birilerini fısır fısır konuşurken alınıp onlara tavır yapıyorsunuz neden çünkü hormoncuğunuz biraz alıngan yapmış sizi bu aralar. Sonra efenim, koskoca bir cümleden sadece cımbızla çekip çıkardığınız bir kelimeyi alıp sanki sizden sayfalarca makale yazıp bide karşıdakine bu kelime ile ilgili bağıra bağıra konuşma yapmanız istenmişçesine, hararetle sonu olmayan bir tartışmaya girip hem alınıp hem ağlayıp hem bağırıp hem de uzun cümleler kurabiliyorsunuz. Aslında ne kadar maharetliyiz ama değer bilen yok yâda trafiğin en cav cavlı saatlerinde sanki daha önce hiç o yollardan geçmemişte, trafiğin sıkışık olduğunu bilmiyormuş gibi, yaşadığınız şehre, kullandığınız arabaya, başkalarının tanımadığınız akrabalarına saydırıyorsunuz. Artık neden diye sormayacağım merak etmeyin çünkü sebep belli… Bence bizi anlamak isteyip de anlayamadıklarını söyleyenlerin ilk düşünmesi gereken basit, hormonlardandır diyip işi akışına bırakmak.