Nefes alamıyorum anne

Sen benim karanlık gecelerimin tek ortağıydın anne.

Hayata tutunmaya çalıştığım, o sinsi hastalıkla savaşmaya tek başıma gücümün yetmediği zamanlarda yanımda hep sen vardın.

Başımda hep ağlayanımdın. İkimiz de çaresizdik. İkimiz de soyutlamıştık kendimizi dış dünyadan.

Sen yavrucuğunun gözlerinin önünde tükenmesine alışamıyordun; ben de yavaş yavaş eridiğim için gün ışığına gözlerimi açamıyordum bir türlü.

Nefes alamıyordum anne, sen nefesim oluyordun.

Sabahlara kadar başımı yastığa koyamıyordum, sen beni göğsüne bastırıp yastığım oluyordun.

Göz pınarlarımdan dışarı akıtamadığım gözyaşlarım oluyordun.

Dışarı çıkmam yasak olduğu için, pencereden dışarıda oynayan arkadaşlarımı izlerken, sen benim sessizliğim oluyordun.

Büyüyen çığlıklarımı susturuyordun sen anne.

Neler yaşadık senle kapalı kapılar ardında değil mi anne?

Oysa şimdi o günleri zor da olsa atlattık. Uzak şehirlerde olsak da yanyanayız hep seninle, iç içeyiz.

Ben seninle gurur duyuyorum, sen de benimle.

İyi ki varsın anne, tüm kötülüklere inat, bütün umutlarla beraber.