Nehirlere düşen gözyaşları...

Bir Çocuktu...

Elleri Gözleri ve Yüreği olan

Hayalleri vardı umutları

Ve insanların söylediği yalan dolan...

Nehirler kuruyordu düşlerinde sevdalar aşklar,

Yalnızlığını da seviyordu bazı zamanlar,

Yağmurda ıslanıyordu, ıslanmayı seviyordu,

Islanan toprağın kokusunu içine çekiyordu...

Hep vazgeçenler uğradı ona,

Bir varmış bir yokmuş masalları anlattılar kulağına,

Yaraladılar, kırdılar, vurdular,

Yıldızlarını da aldılar gecelerinden,

Karanlıkta bıraktılar...

"Sevmek kimi zaman korkuludur,

İnsan ansızın yorulur..." diyordu Cem Karaca,

Sanki bütün aşkların özeti bu cümle,

Sevmekten korkuyor zamanla insan,

Duymadığım kelime kalmışmıdır diye merak ediyor...

Uyanıyor uykusundan,

Önce güneş doğuyor yatağına,

Sonra kuş sesleri,

Bakıyor yine kendine,

Yine gözleri kalmış ve titrek sesi ellerinde,

Biraz mahcup biraz kızaran yüzü bir de...

Yaşam akıp giderken ellerinin arasından,

Geçmişini düşünüp olsun diyeceksin kendi kendine,

Her tarafı acıyor, her tarafı kanıyor,

Kanayan yaralarını insan,

Yine kendi kendine sarıyor...

Herkes birşeyler alıp gitmişti,

Elinde hiçbirşey kalmıştı,

Ömründen yemişti, Canından vermişti,

Yetmedi,

Daha fazla dediler,

Daha fazla daha fazla diye diye gittiler...

Olsa daha fazlasını da verirdi,

Sevmek kaç kişilikti,

Kimin için önemliydi,

Sevmek gitmek mi demek,

Sevmek kalıp sevmek mi???

Biraz daha yorgundu artık,

Düşlerinde kurduğu nehirler küçülmüştü,

Ama kendisi büyümüştü,

Kendine yetmeliydi insan,

Kimse acımaz gözyaşına ağlarsan,

Döktüğü gözyaşları da çoktan,

Kendi nehirlerine düşmüştü...