Nerde uyur bu kuşlar?

Öyle bir kar yağıyordu ki geçen gün, düşünmeden edemedim. Denizin üstünde çığlık çığlığa, telaşla uçuşmalarını gördükçe, içimi sızlatan şu soruyu sordum kendime; döne döne: Nerde uyur bu kuşlar?

Ne konacakları ağaç bıraktık, ne tutunacakları dal… Ne yaşam alanlarının yitirilmesini önleyebildik, ne azalan türlerini koruyabildik.

Atalarımız; cami, han, hamam ve konaklarına; ahşap, kerpiç ya da taştan evlerine; hanlarımız, sultanlarımız, padişahlarımız saraylarına; insaflı, şefkatli, merhametli zenginlerimiz köşklerine, yalılarına sayısız kuş yuvası yaparken, yaptırırken… Bizler, göç yollarına hava alanları kurduk, kuruyoruz. Bırakın çeşitliliklerini kollamayı, çoğaltmayı; varlıklarını bile sürdüremez hale geldik, hızla tükenip kaybolmalarına çare olamıyoruz, bulamıyoruz.

Durmadan ve acımasızca dengesini bozduğumuz tabiat ana, sayısız türünü yok ederken gökyüzünden sevimli dostlarımızın; milyarlarca kargayı başımıza salarak alıyor intikamını… Yuvasını bozduğumuz, yıktığımız kuşların ahı; giderek artan açlık, kuraklık ve  kargaşalarla boğuyor yeryüzünü…

Aralıksız taciz ettiğimiz, uykularının canına okuduğumuz, geceleriyle gündüzlerini absürd ışık oyunlarıyla, gereksiz elektrik tüketimiyle, abudik gubudik havai fişek şovlarıyla birbirine katıp, yok saydığımız zavallı hayvanların uğradığı haksızlığı, üzerimize sayısız musibet yağdırarak topumuza ödetiyor yaradan...

Bu dünyada her şeyin bir bedeli var. Kuşları yersiz yurtsuz bırakmanın da…

Ne demiş atalarımız? : “ Alma garibin ahını, çıkar aheste aheste…”

Bazen yer sopayı oturur, bazense, en ağır bedeli ödersin, farkına bile varamadan… Orası bahtına kalmış artık!

Not 1: Bu yazı, 9 Şubat 2016 tarihinde yazılmıştır. Bu ayrıntıyı gözden kaçırmayan okurlarıma teşekkür ederim.

Not 2: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.