Nerdesin ruhum?

Bu gece çok sıkkın minik ruhum. Büzüşmüş bir kenara düşünürken farkında olmadan iyice yerleşmiş kalmış; o kara kaplı, kalın dipli kavanoza! -ya da sıkışmış mı demeliydim?-

Bir geçmişe doğru uzanıp bakıyor, bir şimdiye gelip oturuyor ta içime tüm ağırlığıyla... Yok! Yok işte bir çıkar yol? Ne dahil olabiliyor o tekdüzeliğe, bomboş yaşamlara; ne de bi adımdan öteye kaçabiliyor kendi hayatına? Evet, sıkışmış demeliydim! -yoksa sıkıştırılmış mı desem?-

...

Bulamamaktan yorulup geriye döndüğünde aramak alanından, saklanmaya doğru yol alıyor. Burası daha iyi geliyor? Sanki öyle olması gerekiyor.

Öyle ya kendin olamıyorsan kaybol!

-Olamıyorsun!
-Neden? Engeller mi?
-Ruhlara da mı?
-Evet! En çok onlara hem de! En çok onları yaralar sivri uçlu çivili teller? Fani bedenini kanatırken ondan alır asıl alacağını! Kanayan yaran bi süre sonra derinin altına çekilmeye karar verdiğinde; bıraktığı ize hiç de benzemez ruhunda bıraktıkları! İz denemeyecek kadar derinde ve zaman diyemecek kadar kalbine yakın bi yerde bulabilirsin, bulduğunda tanırsın zaten onları.

...
Şimdi beklemek komutundasın! Belli ki ruhun bu eylemi uygulamakta gayet başarılı!!!

...

Aslında sıkıştırılmış demeliydim....

...

Ama bu yazı böyle bitmiyecekti? Hani biraz tebessüm olacaktı sonunda, hatta gülümseme! Gözlerde hafif yukarı bakma eğilimi yaratmalıydı, duvarları silip yıldızların hep orda olduğunu hatırlatmalıydı, uzaklıkların denizlerle aşılabildiğinden de bahsetmeliydi?
Ama olmadı? Neden beceremedi bunu? Yoksa bu sandığı kadar kolay değil miydi? Mutlu etmek değildi bunun adı! Çok sevdiğin bir melodiyi yıllar sonra unutmuşken bi yerlerden duymak gibi! Dinlemek istememek ama duymuş olmaktan doğan acıklı bi tebessümü andıran ama "iyi ki..." deme hali gibi bi ismi olmalıydı?

Ama bulamadı. İsmi yoktu?

...

Şimdi ruhuna ne isim verseydi de onu öyle çağırsaydı ?????