Nerede eski Ramazanlar!

Anılar, sararmış yapraklar gibidir albümlerin sayfalarında, baktığınızda anımsamanıza katkısı olur eskiyi. İyi anımsamak ne kadar güzeldir. Geçmişten mutlulukla söz etmek. Eş dost birlikte paylaşılan o günler artık geride kalmıştır. Ve yaşanan günlerin tatsızlığı büker bileğini, umut etmek yaşama tutunmaktır. “Umut etmelisin” diye kendine kızmak, yaşananların acımasızlığını alıp götürmez belleğinden. Mıh gibi çakılıverir yüreğinin bir yerlerine. Acırsın, kendi kendine söylenmek çözmez haberlerde izlediğin, gazetelerde okuduğun olumsuzlukları.

Nerede o eski ramazanlar diye başlar her kim eskiyi özlemle anmak isterse.

Nerede eski ramazanlar.

Gün artık her türlü değerin, kutsalların yozlaştırıldığı, bireyselliğin , omuzlara basarak yükselmenin günüdür. Tartışmalar bir şey getirmez ramazan sofralarına, ekmeği çoğalmaz aşağıdakilerin, mahallelerde kurulan çadırlarda geleceğini tüketirken insanlar Munch tablolarındaki yüzler gibi gelip geçer ekranlardan giderler, tükenirler!

Çadırlarda bile aşağıdakiler ve yukarıdakilerin farklılığını unutmayız biz. Kadınlar ayrı veya karışık otursalar da üzerine türban seslendirmeleri veya sosu eklemlense de medyada, protokolu çadıra sokmanın bahtiyarlığı ile cüzdanları kalın amma vicdanları tutsak yönetenlere biat etmenin aczinden kurtulamayız.

Nerede o eski ramazanlar.

Atatürk’ü anarken 10 Kasım’da , 19 Mayıs’ta duygulanır göz pınarlarımıza damlardık sanki bu günleri yaşayacağımızı bilircesine.Şimdi okul müdürleri Ata’nın resminin üzerine tabela asacak kadar çukurlaşırken anlatacak söz bulamıyorum. Büyüklerimiz “Başlar ayak, ayaklar baş olacak” derdi ya o zamanlar anlamını pek kavrayamazdık. Acaba bu günleri mi söylüyorlardı kim bilir!

Ramazanın zam olarak algılandığı ve insanların pazar dağılırken ucuz sebze aradığı günümüzde başbakanların torun görmeye gidebileceği aklına gelir miydi cephede işgalci Yunan askerlerine mermisi bitince taş yağdıran Mehmetçiğin.

Bir taraftan alınlar secdeye varırken vicdanlar sızlar mı İkbal teyze Ankara Çankaya diye derdine derman ararken! Cumaları “ türban “ eylemleri ile geçmiş iktidarları protesto eden yığınlar neden susarlar.

Nerede o eski ramazanlar.

Çöken bir imparatorluğun küllerinden genç bir Cumhuriyet kurmanın onuru ile başı dik yaşayan, kulluktan özgürlüğe yelken açmanın bilinciyle çağı yakalamaya and içerken kendi çıkar ve hırslarına köle olmuş tarikat ve siyasetin karanlığı yüzünden ne bu halin, ne oldu , mirasımı ne hale getirdiniz diye soran olmadığına göre; nerede o eski ramazanlar diye nostalji yapmanın oksijen yerine geçtiği günümüzde her türlü değerin sömürüsünü sonuna kadar sürmesine alkış tutmuyor muyuz hep birlikte.

Nere de !