Nerede küçük bir kağıt parçası bulsam küçük kayıklar yapardım..

Nerede küçük bir kağıt parçası bulsam küçük kayıklar yapardım.. O kayığın içine bindirirdim sevdiklerimi.. Ve istedikleri yerlere gitmelerini sağlardım.. Gitsinler ki mutlu olsunlar.. Hayallerine kavuşabilsinler.. Dönmek istedikleri zaman dönebilsinler ama.. Her gidişin bir dönüşü olmalı çünkü.. Sonra büyüdükçe küçük kayıklar yetmemeye başladı.. Ve gemiler yapmaya başladım.. İçine yine sevdiklerimi yerleştirdim..

Gittikleri yerde mutlu olacaklarını düşündüm.. Dönüşlerini beklemeye başladım.. Bazıları döndü.. Ama ya diğerleri.. Uzun zaman bekledim.. Ama geri dönmediler.. Hemen ardından yardımcı küçük kayıklar yapıp yolladım.. Onları bulundukları yerden getirsinler diye.. Küçük kayıklarım da gitti.. Onlar da geri gelmediler bir süre sonra.. Çarem tükenmişti.. Bir yerlerde bir hata vardı ama nerede.. Benmiydim suçlu olan yoksa karşı koyamadığım bir "güç" mü vardı.. Bunu anlayabilme evrelerime geldiğimde elimde bir yığın kayık ve gemi vardı.. Sonra bu kayıklarım artık yapılamaz oldu.. Belki de umutlarım tükendiği için.. Artık herkes kendi kayığını kendi yapıyordu..