Neredesin sen

Artık gün içinde sürekli bir ambulans sesi kulaklarımda...İstanbul sokaklarında ambulans sesi olmayan bir saat geçmiyor...

Bir kaç gün önce bir arkadaşımın teyzesi son nefesini verdi daha 40 lı yaşlarda...

Daha dün bir arkadaşımın 7 yaşındaki oğlunu toprağa koyduğunu öğrendim...

Bu hafta başka bir arkadaşımın 38 yaşındaki arkadaşı öldü yine covid'den

Oysa, 40 a merdiven dayamışken hayatımın bir Stacey Kent şarkısı gibi olmasını isterdim...sakin ve huzurlu...ama bu aralar içimde Neşet Ertaş hiç susmuyor:

Şu garip halimden bilen, işveli nazlı

Gönlüm hep seni arıyor, neredesin sen?

Tatlı dillim, güler yüzlüm, ey ceylan gözlüm

Gönlüm hep seni arıyor, neredesin sen, neredesin sen?

Tatlı dillim, güler yüzlüm, ey ceylan gözlüm

Gönlüm hep seni arıyor, neredesin sen, neredesin sen?

Ben ağlarsam ağlayıp, gülersem gülen

Bütün dertlerim' anlayıp, gönlümü bilen

Sanki kalbimi bilerek, yüzüme gülen

Gönlüm hep seni arıyor, neredesin sen, neredesin sen?

Sanki kalbimi bilerek, yüzüme gülen

Gönlüm hep seni arıyor, neredesin sen, neredesin sen?

Sinemde gizli yaramı, kimse bilmiyo'

Hiç bir tabip yarama, merhem olmuyo'

Boynu bükük bir garibim, yüzüm gülmüyo'

Gönlüm hep seni arıyor, neredesin sen, neredesin sen?

Boynu bükük bir garibim, yüzüm gülmüyo'

Gönlüm hep seni arıyor, neredesin sen, neredesin sen?

İçimde ambulans sesleri... içimde bir kadın...ağırlıyor...İçim yanıyor, acıdan nefesim kesiliyor, elimden tek gelen ‘huzur içinde yatın’ demek oluyor, ‘ne diyeyim huzur içinde uyuyun’...