Nereye gidiyoruz

Tanımadığımız birisi için öldü demek ne kadar kolay. Oysa yitirilen her bir can; birinin oğlu, birinin eşi, birinin babası, birinin kardeşi, birinin yeğeni, dostu, aşkı...  

Saymak da kolay, bu yüzden ölü sayısı şu kadar demek kolaydır.

Sorumluluk almamak da kolay, bu nedenle gerekli denetimler yapılıyordu Allah'ın taktiri, ölüm madencinin fıtratı demek de kolaydır.

Eleştirmek de kolay, bu yüzden yitirilenler üzerinden siyaset yapmak da kolaydır. Aynı zamanda iğrençtir.

Orada yüzlerce can gitmeden kimse maden, madenci, ekmek parası deyip haber yapmazken; şimdi yitirilen canlar üzerinden haber yapmakta kolaydır.

Üç beş kuruş masraftan kaçıp, gerekli tedbirleri almamak da kolaydır, yitirilen canlardan sonra bundan sonra böyle olacak, bunlar yapılacak demek de kolaydır.

Zor olan bu yitirilen canların kendi canımız olduğunu, kendi oğlumuz, babamız, eşimiz olduğunu düşünebilmek ve bu şekilde hareket edebilmektir.

Zor olan bunun hesabını sormak, sorumluları cezalandırmaktır.

Zor olan bu olaydan siyasi rant peşinde koşmamak acının hepimizin acısı olduğunu bilmektir.

Zor olan kazanacağı milyon dolarların birazından feragat edip gerekli tedbirleri aldırabilmektir.

Zor olan yitirilen canlar olmadan zorda olanı, muhtaç olanı görmek ona sahip çıkmaktır.

Bu zor olanlar dünya da bir tek bize, bizim ülkemize has zorluklar. Oysa dünyada yitirilen her can değerli, yitirilen her can ortak acı ve yitirilen her canın hesabı sorulur. Canlar yitirilmeden tedbirler alınır.  

Herkes şapkasını önüne alıp, aynanın karşısına geçip kendine sorsun; acaba neyi ne kadar doğru yapıyorum diye?

Herkes kapısının önünü temizlerse gerçekten her yönü ile güçlü bir Türkiye olabilir. Biz dünyaya hükmeden atalardan geliyoruz. Soruyorum; nereye gidiyoruz?