Neşet Ertaş için

Muharrem Ertaş, Neşet Ertaş’ın hem babası, hem de ustasıdır. Ölürken oğlu / çırağı yanında değildir. Son sözü, ‘sazımın emaneti’ olur ama sözünü tamamlayamaz.

Neşet Ertaş, tarihçenin iğne deliği bir zamanda doğar: Atatürk’ün öldüğü ve 1. Cumhuriyet’in ‘de facto’ bittiği yıl olan 1938’de. (62 yıl geçti ve bizler hala 2. Cumhuriyet’i kuramamış durumdayız.) Ertaş, 1. Cumhuriyet’in sanatçısıydı. Bu, onun biyografisi ile tarihin (amok koşulacak) bıçak sırtıdır.

Ertaş, en az 30 yıl boyunca bir usta oldu. Üslubu, yaşamı, eserleri, tarihçe: Hepsi, bir nakış gibi işlendi onun ellerinde… Doğumundan da önceki bir kültürel moda (Osmanlı’ya) ait bir geleneği, Veysel ile birlikte ve birbirlerinin karşısavı (biri aşık, biri köçek / göçek) olarak sürdürdü.

Sonra, biz ‘içeridekiler’ açısından gözden yitti. ’80 bizi silip süpürürken, o dışarı gitti ve kurtuldu. Aradan 20 yıl geçti ve geri geldi. Asla eve dönüş yok… Artık, ne feodalite var, ne folklor. İşte, kıyametin (burada (iç) savaşın) bir atlısı budur.

Ertaş, uzatmaları oynuyor. Sesi gitmiş, elleri gitmiş. İşte o kalandır bizi ağlatan… Bize el değmemiş masumlar değil, tövbekar günahkarlar gerek.

Aşık Veysel’in sazı Fikret Kızılok’ta. Peki, Ertaş’ın sazı kimin olacak? O sazları 2050’de kim ve neden çalacak?