Dedeciğim Neyi Bekliyorsun?

Son günlerde ailemin ve benim moralimizi en çok bozan konu “yaşlılık ve beraberinde getirdikleri”. Malum vakitler ileri sarmaya devam ettikçe gün be gün fark ediyor günlük rutinimizdeki şeyleri yapmak. Hele hele düzenli spor alışkanlığı olmayan bizler için tam bir kabus olacak sanıyorum ilerideki yıllar, tabi görebilirsek.

Görmek mi? Görmemek mi? Daha iyi  kafamı en çok kurcalayan soru.

Ne olur şimdi içinizden birkaç kişi çıkıp bana" her yaşın güzelliği ayrı” filan felan demesin . Tabi ki  ben de biliyorum her yaşın farklı bir güzelliği olduğunu ancak bu güzelliği görebilmek için bence ilk ve en önemli şart;  “yaşama bağlı ve yaşama sevinci ile dolu olmak” yoksa ister seksen tane torununuz olsun,  dünyanın en zengini, isterse de en ünlüsü olun şu ya da bu sebepten bir anlamı kalmıyor yaşamın . Ve bitkisel hayata mahkum ediyorsunuz kendi kendinizi…

Şimdi güzel bir eylül günü nerden çıktı bu karamsar konular diyen olursa?

Bu da benim lüksüm  “istediğim konu da istediğim zaman yazma lüksüm ve  yaşamla bağım“

Ve yazmalıyım da zaten ve yazmalısınız da zaten...

Ve hatta şarkı söylemeyi  becerebiliyor, keyif alıyorsanız hayatınızın her günü bir rutin şekline sokup avaz avaz söylemelisiniz şarkınızı…

Eğer seviyorsanız ne biliyim “Fenerbahçe- Beşliktaş maçı“ hakkında konuşmayı bence konuşun! Konuşun, her gün ama her gün izleyin önünüze gelen her haberi, her arşiv görüntüsünü , her golü ve her yorumu her zaman.

Eğer seviyorsanız kediyi , köpeği  bütçeniz elverdiğince; çıkın bahçenize sabah akşam koyun yiyeceklerini , üç –dört-beş gün sonra size alıştıkça sevdirmeye başladıkça yabaninin biri kendisini , dünyanın en büyük hazzını yaşayacaksınız çünkü.

Sevin yaşamı ve ona olan bağınızın ucunu sımsıkı tutun …

Önceki gün 85 yaşındaki dedemle birlikteydim;

Son zamanlarda çok çöktü, fizyolojik ihtiyaçlarını kendi başına karşılayamaz hale geldi. Beş sene önce bisikletine binip alışverişe giden, her gün ıncık cıncık gazetesini okuyup bulmacasını çözen,  aklınıza takılan  spor, sporcu , politikacı ve dahi yerli yabancı  kimi sorarsanız,  sorunuza cevap verebilen benim dedem;  şu an iki kelimeyi bir araya getirip de karnı acıktığını söyleyemiyor. Amaçsızca ayağa kalkmaya çalışıyor, kalkamıyor, yürüyemiyor , kalkıp yürüyebilse ; gideceği  yeri de bilmiyor zaten.

Nasıl bu hale geldi diyeceksiniz beş yıl içerisinde?

Ben doktor değilim, psikolog da değilim.  Ama gördüğüm;

 Beş yıl önce ailemizin en yaşlısını kaybettik, sonra tam o yıl dedem “bel fıtığı” ameliyatı oldu.

Sonra….

Tüm itirazlara rağmen ne fizik tedavi sonrası egzersizlerini yaptı, ne gazetesini okudu, ne maçını izledi…

Kırılma noktası neydi bilmiyorum, haddim değil söylemek ama sanki ölmek istedi  ...

Bıraktı her şeyi ama her şeyi, bakmayı bile ve hatta konuşmayı. Evde kendisinden iki yaş küçük tam  67 yıllık  hayat arkadaşı anneannemin varlığı bile çıkaramadı onu bu durumdan. Tüm gününü uyuyarak geçirmeye başladı. Unuttu , bıraktı sevdiği yapmak istediği her şeyi yapmayı . Halini hatırını sormak için arayanları kısa tekdüze kelimelerle başından savıp bir an önce uykusuna dönmeye çalıştı.

Doktorlara götürüldü ancak sonuç alınamadı….

Yani bıraktı yaşamı sözün kısası…

Ama sevgili dostlar ha deyince “ölüm” gelip çalmıyor kapını, öyle kolay değil her şey…

Son ziyaretimde aklı başındaydı, odasında sırtı yastıklara dayalı oturup balkon camından dışarıyı izliyordu ben yanına gittiğimde…

Yanına oturdum öptüm yanaklarından…

Genelde bakmak bile istemediği için kapalı olan gözleri o gün açıktı ve zeka dolu bakıyordu  eskisi gibi. Gülümsedi  hatta .“Dedeciğim ne yapıyorsun , nasılsın” diye sordum. Ellerini tuttum elleri buz gibi, gözlerini yüzüme dikerek cevap verdi;

“Eee iyiyim ,bekliyorum”.

Her ne kadar bilsem de ta derinlerde gönlümün dibinde cevabı;

“ Neyi bekliyorsun?” diye sormaktan kendimi alamadım…

Zayıf omuzlarını silkerek niye anlamadın salakmısın der gibi  baktı bana  ve cevapladı sorumu

“ ECELİ”