Neyse ki sadece rüya!

Tanrı yarattığı ikinci insan cinsiyetine bir isim düşünmekteydi. Ne yazık ki tarafsız ve sıradan değildi süreç... Gerekliydi bu ismin önüne “şartlı üyelik” belirten bir belirteç...

Birden ! İlk göz ağrısı patlattı o şımarık çığlığını: "Kadın" "Ona kadın de böylece hiçbir aşağılayıcı sıfata gerek kalmaz".

Nasıl yani? Bunun neresi aşağılık?

“İlk bakışta değil tabii ama zamanla başkaca bir anlamı olmayacak eminim"

“Ufak bir kumpas kurbanı olsam yalnız, pek de fena olmaz hani önce hak katında zaaflarım tescillensin gerisini ben hallederim”.

“Bu masum ve ifadesiz isme yükletirim gerekeni, yeter ki sen birkaç yüzyıl esirgeme desteğini”.

“Aklımda birkaç fikir var hatta şimdiden ama nasıl desem... Bunun için biraz da narin olması işime yarar açıkçası”.

“Karanlıkta en çok ben vururum, aydınlıkta ben korurum, tehlikeye inanırsa yürekten, kahramanı bile olurum ”

Sonra birden kan ter içinde uyandım! Neyse ki hepsi rüyaymış! Acayip rahatladım.

Sonra düşündüm... Doğumumuzdan itibaren her türlü ihtiyacımıza saygı duyan; evlendiğimiz güne kadar bize cinsiyetsizmişiz gibi davranmayan... Hiçbir konuda adaletini esirgemeyen; bir adım geride durmamız konusunda herkesçe bilinen bir anlaşma varmış da biz haberdar değilmişiz (ve de ne kadar salakmışız) tarzında imalı bakışlar fırlatmayan dünyamıza minnet duyarak yorganıma gömülüp huzur içinde yeniden uykuya daldım.