Nihayet düğüm çözülmüştü

Bir kuş gibi hafiflemişti! "Sen vazgeçtin ama ben senden vaz geçmiyorum" diyen ses, "artık sevmiyor" korkusunu sahiplenilme duygusuna dönüştürmüştü. Tek bir cümle, günlerdir kabusu olan kuruntularını paylaştığı geceleri uykuya yatırıp, kaldığı yerden devam etme gücünü sabaha topluyordu.

Seviyordu.
Bu çok belliydi!

"Bitiyor işte" derken, akıttığı göz yaşlarının cevabı; buydu.
Yine de gururundan bunu anlamak istemiyordu. Kalbi "evet"lerle çırpınırken, dili "hayır"ları haykırıyordu.
Bir ses;
- "Yeter artık!" dedi.
- Size bu son hak tanıyışım!
- Ya barışın ya da ayrılın, bunun ortası yok, bunu da bu akşam halledeceksiniz!
- Günlerdir suskunluğunuzla konuştuğunuz yeter! Ne işinize yaradı sanki?
- Barışırsanız, yıllardır ektiğinizi toplarsınız!
- Ayrılırsanız, ektiğinizi yaban ellere toplattırırsınız!
- Sanmayınki emeğiniz yerde kalır!

Bu ses, restini çekmesiyle anlaşılan oki, iki tarafta temelli kaybetmenin korkusundan korktu. Şaka değildi, yenemedikleri gururları sevgilerini yeniyordu... Ne içindi bu?

"Ben haklıyım" savaşını kazanmak için miydi? Kazanacağım derken, canım sevgileri ellerinden gidiyordu da, farketmiyor görünüyorlardı. Biri buna engel olmalıydı. O biriydi işte; "yeter artık!" diyen ses.

İyiki de duydular;

- "Sen vazgeçtiğini söylüyorsun ama ben senden vaz geçmiyorum!" deyiverdi birden, oturduğu yerden kalkıp onun yanına gitti, geri çevirir korkusuyla uzatamadığı ellerini uzattı, başını avuçlarının arasına alıp alnından öptü. Bu; "seni sevip koruyacağım, sen itsen de ben sana sarılacağım, sen söylemesen de ben sana hep, 'seni seviyorum' diyeceğim" demekti.

Aslında günlerdir yapmak istediği buydu ama aklısıra buna izin versin diye bekliyordu. Farkına vardı ki sorun zaten buymuş! Artık sevdiğini "beni kendi halime bırak" dese de bırakmayacaktı.

Nihayet düğüm çözülmüştü.
"Aşk, emek verirsen sevgiye, sonra sevdaya dönüşür, hiçbiri ihmale gelmez"
"Ben değil, biz derseniz, yük azalır"
Görmüştü!