Nihayet Sarkozy de Chimerika'ya göz kırptı!

Dünya gündeminde izlediğimiz gelişmeler, değişimin ne kadar hızlı yaşandığını anlamamızı sağlıyor. Öyle ki olaylara tek tek ulaşmak neredeyse imkânsız hale geldi. Bu durumda ya seçici olup doğrudan doğruya önemli gördüklerimize yöneliyor ya da olayları kendi içinde tasnif ediyoruz; şunlar, şunlar bireysel değerlerin öne çıkışıyla ilgili olanlar, gerekçesi, amaçladığı şeyler şunlar… Şunlar ise spor ya da ekonomi ile ilgili olanlar; petrol fiyatları tarihinde benzeri görülmemiş bir düzeye ulaştı, İngiltere’de gayri menkul fiyatları diğer ülkelere göre hala cazibesini korusa da bunun spekülatif ve geçici olduğu vs, vs. Aslında dikkat edildiğinde tüm değişkenliğine rağmen sosyal olayların bir temel mantığının bulunduğu anlaşılıyor. Suya atılan taşın yüzeyde oluşturduğu dalgalar gibi sosyal olaylarda, benzer etkiler karşısında ortaya çıkabilecek muhtemel gelişmeler öngörülebilmekte bugün. Mesele şu ki, temel mantığı anlaşılan sosyal olgular acaba aynı şekilde kontrollü olarak yönlendirilebilir mi? Yönlendiriliyor zaten. Gelenek ve görenekler, yasalar, toplumun üzerinde mutabık kaldığı değerlerden sadece birkaçı ve bu değerler topluma, günü, o kültürün arzu ettiği beklentiler doğrultusunda yaşama imkânı sağlıyor. İşin bu yönü işleyişin doğal olanı. Fakat ya bahsi geçen temel mantık doğal seyrinden koparılarak kaynağına tamamen zıt megalo idealara hizmet etmek üzere yönlendirilmek istenirse o zaman ne olacak?

Çin son on yıl içerisinde gözle görülür bir ekonomik büyüme içerisinde. Ürettiği ürünler bütün dünya pazarlarını vurdu. Pragmatizmin estetik kaygılardan önce geldiğini anladılar. Kullanışlı olmasa bile ihtiyaca cevap veren kısa ömürlü fakat oldukça ucuz ürünler imal ettiler. Bir kullanımlık ömrü olan bu ürünler hemen tüketiliyor ve yenileri alınarak üretimde sirkülasyon sağlanıyordu. Vasıfsız ürünler ilk anda küçümsenmelerine neden olsa da bugün batılı yatırımcılar işletmelerini ucuz iş gücünün bulunduğu Asya ülkelerine kaydırmaya başladılar bile. Avrupa’da işsizlik yaşanmaya başladı. Yaşlı Avrupa kendi arasında bir güç birliğine gideceğim derken eldeki imkânlardan olmaya başlamış gibi. Hem gelenekçi bir devlet yönetimi anlayışına sahip olup hem de yaşlı nüfusuyla iyi bir tüketici olmayan bu hasis devletler üzerinde oyun oynamayı değerli kılacak bir neden var mı Amerika için? Hayır. Ama milyarı aşan nüfusuyla Çin iyi bir tüketim toplumu olabilir. Coğrafyasına uzak Ortadoğu’dan rekabetçi olmayan üretimi için gerekli petrolü savaş bahanesiyle yükselttiğiniz fiyatlarla sağlarsanız kendilerine iyi bir partner edinmiş olursunuz. Palazlanması kontrol edilen bir piyasaya rehberlik etmek nasıl bir duygudur acaba? Ya ordusunun giderlerini bahane ederek küçültme kararı almış olan Sarkozy’e ne demeli? Özel hayatının onca yoğunluğu arasında Dünya üzerinde gücü AB’yi aşacağı görülen CHİMERİKA’yı nasıl algıladı da işbirliği mesajları vermeye başladı?