Ninemdi o

Ninem (Babaannem) benim!.. Üzerimde en çok emeği olan insan. Anılarıyla taptaze duran ve acısı bir türlü silinmeyen beynimden…Onun için ağıt değil destan yazsam az gelir, yine rahatlayamam! Onu 17 Ekim 1991’de yitirdim! 

Gerisinde kalan güzellikler belleğimden silinmiyor. Hangisine anlatayım. Uzun, çok uzun olur. Onun için yazdığım şiiri okuduğumda ağlarım! Bir bakıma rahatlarım! Yeri aydınlık olsun! 

Ana direğim çoktü 

- Ağıtsı şiir - 

Tam on bir yaşımda öksüz kalınca 

Anam oldu, canım oldu Gülizar 

Güneş solup karabulut sarınca 

Babaannem, kucak açtı Gülizar. 

Yaşam şerit şerit gözümde söndü 

Anamdı, ninemdi direğim çöktü. 

Garip köy çocuğu kente gelince 

Yorgan kaydı, gönül çöktü, can nice

Anam! Anam! Sesim gidip gelince 

Duyup geldi, sevip öptü Gülizar. 

Gönül gücüm, ışığımdı o söndü 

Anamdı, ninemdi direğim çöktü. 

Üç güldük, koklayıp okşayan odur 

Elimizden tutup dayanak olur 

Yürek sevgisi sapasağlam durur 

Gözüydüm, sakınırdı Gülizar. 

Ağrı’daydım, üşüyordum, dünümdü 

Anamdı, ninemdi direğim çöktü. 

Anısı yürekte çörekli kor kor 

Dayanmak kolay mı, gerçekten çok zor 

Gözlerim sel oldu, ellerim mosmor 

Geride yılların dimdik Gülizar. 

Düşündükçe usum duruyor şimdi 

Hem anamdı, hem canımdı, ninemdi. 

Gülüm oldu, Gülizar’dan ad aldım 

Işığımdı kaydı, yıldızsız kaldım 

Sarsıldı evrenim, bozuldu bağım 

Son solukta beni korur Gülizar. 

Üç idik, çok olduk hep paralandı 

Bizimle yad elde hep yaralandı. 

Ölümünü doydum on yedi ekim 

Sarsıldı benliğim, titredi beynim 

Geçmiş, şerit şerit gözümde benim 

Acın ile perişanım Gülizar. 

Toprağın bol, yerin cennet dileğim 

Evrenimden çekip gittin direğim. 

Yaşın doksan dörttü, yüreğin kırk dört 

Yine üşüyorum, gel üstümü ört 

Eridi, yok oldu gönlümdeki yurt 

Boğazımda düğüm oldun Gülizar. 

Beni mutlu görmek isterdi gönlün 

‘Muhsin’im!’mi oldu, yine son sözün. 

* 

Muhsin DURUCAN