Niobe

Gün ortasından, gece yarısına,
Hasret ve kederden,
Kan ve ateş akardı nehirler...

ELLERİM…!

Ellerim,
Cansuyu çeker
gönül kuyusundan,
Sulardı köklerini;
Kor akan nehirler üzerine
serin gölgeler düşüren
o salkım söğüdün…

Umuda böylesine bel bağlama demiştim;
Taş olursun NİOBE…!

Ağlayamazsın bile.
Umudun son kırıntısı ile
buhar olur gözyaşın,
yiter gider,
beyaz bir bulut içinde.

Kenetlenir sonra dişlerin,
Dilin ağzında tutsak…

Söz de yiter,
Nemli taş duvarlarda yankılanır,
Usul usul çekilir tınısı,
Sedası biter,
Kaybolur kör bir kuyu dibinde.

O kocaman gözlerini gördüm Niobe...!
Gözlerin;
Kan çanağında kara üzüm tanesi.
Gözyaşınla uçmadan önce,
Son umut kırıntısı batmış bebeğine.
Kan döker bu yüzden
Yaş yerine.

KAN…!

Yanaklarından süzülüp
Bir yol bulur mühürlü taş dudaklarından,
İnce ince sızar yüreğine.
Kara üzüm salkımı,
öylesine
kırmızı...

Yüreğin ne büyükmüş Niobe…!
Ne çok kan aktı oysa,
Dolar da, taşmaz yine.

ELLERİN...!

Ellerin taş değil miydi Niobe?
Ellerin taze ekmek içi,
beyaz ve sıcak…
Neşe yoğurur
Yaşam hamurunda
Ellerin ki;
İşe koşulduğunda,
Hantal ve mahir…
Bulut basarken yaralara
Şefkatli, serin
Geceleri narin,
Oynaşır,
Yar koynunda ak güvercin.
Vedalara sallanırken
Hasrete hüzün süzen ellerin.
O eller örer umudu ilmik ilmik
Ve kendi boynuna geçirir her ilmiğin.

ELLERİM…!

Ellerim ölmüş Niobe
Ah ölmüş ellerim.
Kanadı kıpırtısız kuşlar gibi,
Yatar kucağımda,
Dingin…

01 / 11 / 2005