Niye ağlıyorsun ki şimdi? NİYE?

Zaten hep ağlamadın mı ki? Gözyaşlarını elinin tersiyle silip de ‘’ben güçlüyüm’’ demedin mi yıllardır? Herkese. Çevrene. Hatta en yakınlarına bile.

Kim bildi ki içinde kopan fırtınaları? Kim bildi ki yaşadığın duygu yıkıntılarının, altında kaldığını?

Kim?

En mutlu olduğunu zannettiğin gün de bile yapayalnız çırpındığını kim bildi? Beyaz bir kuğu gibiydin, ansızın, simsiyah kederlerle kaplandın. Yüreğin kurum karası gibi boyanmadı mı?

Sen değil miydin?

‘’Kaya gibi sert, rüzgâr gibi çılgınım.’’

‘’Yıkamaz hiçbir olgu, gam, tasa, keder, beni ‘’Diyen.

Ne oldu şimdi?

Yoksa hepsi birer yanılgı mıydı? Kendini kandırdığın!

Geceler boyu gözyaşlarınla sırılsıklam olan yastık kılıflarını, balkonun iplerine astığında! Kim bildi ki onların suyla sabunla değil de inci tanelerin ile ıslandığını?

Ayaklar altında ezilen papatyalar gibi boynunu dimdik tutmaya çalışmadın mı? Mayıs’ta açan kıpkırmızı gül misali solmamak için dikenlerinden medet ummadın mı? Ya da yağan çiğ tanelerine tutunmadın mı?

Hayat dedin! Tutundun… Sıkı sıkıya… Sımsıkı…

Didindin. Çabaladın. Ölesiye hırpalandın.

Değdi mi?

Hep hayallerinin peşinde koşmadın mı? Kimini yakaladın. Kiminin altında kalmadın mı?

Yine yılmadın. Yılmamalıydın. Yılmamalısın…

Hüzün bulutlarıydı topladığın, Gökkuşağı’nın yedi rengi arasından. Çoban Yıldızı’na bel bağladın. Kâh Samanyolu’na uzandın. Kâh çıkmaz sokaklarda debelendin.  Biçareydin.

Ama ölesiye dirençli.

Neye sığındın bunca zaman? Neye dayandın?

Yüreğinde taşıdığın sonsuz sevgiye değil mi?

Akan ırmaklar misali sevgin değil miydi? Seni ayakta tutan. Ağladığın bitmez gecelerin sabahı değil miydi? Taşıdığın umutlarla yeniden tazelenen.

Dünü dünde, bugünü günde, yarını ümitlerinde tüketmedin mi?

Masalların değil miydi? Kendi kendine yazıp.  Kendi kendine yaşadığın masallar.

Gülen göz bebeklerin ıslanıyorsa yağmurdan! Saplanıyorsa her bir damla kurşun misali yüreğinin tam ortasına! Acıyorsa için… İçin için!

Ne için? Niçin?

Kime ne?

Kalk, silkelen… Doğrul… Eskisinden daha dirençli. Bak masmavi gökyüzünden bakıyor sana, bir bir savurup attığın ümitlerin.

Niye ağlıyorsun ki şimdi?

Niye?

Değer mi?

Değdi mi ki?

Ayşen Arslangiray Kura