Nokta… Seni sevmiyorum

Nokta… Seni sevmiyorum

Hatta bazen iki nokta veya üç nokta.

Ne demek oluyor nokta? Bitti, son, buraya kadar.

Gerçekten bitti mi? Bir daha olmayacak mı? Son mu?

Bana hiç inandırıcı gelmiyor. Bir şeyin nasıl sonu olabilirki?

Hanım soruyor:

-Kahven bittimi?

-Bitti.

Oysa biten sadece kahvenin benim o an içtiğim kısmı. Mutfakta kavanozda hala var. Hoş orada da kalmasa markette var. Yani aslındabittiği falan yok.

Bir gün deliler gibi âşık olduğun sevgilin seni aldatır veyabırakır gider. Kalbin parça parçadır. Kokusunun sindiği her mekân senisaatlerce ağlatır. Bir türlü kabullenemezsin. Aldatılmak, terk edilmek içiniyakar. Aklın daima ondadır. Aşkına kızgınlığın karışmış, ne duygularınla ne aklınla hareket edemez hale gelirsin. Devreye giren zaman, iyileştirici ilacını kullandıkça sakinleşirsin. Ve kararını verirsin. Nokta. Tamam. Benim için artık âşık olmak yok. Kim kime isterse âşık olsun. Ben dersimi aldım, bu kadar.

Bir süre sonra bir de bakmışsın başka birine âşık olmuşsun. Hani tamamdı. Nokta ne oldu?

Evrenin sonu var mı? Yok. Dünyanın sonu? O da yok

Hayatın da sonu yok.

İşte bu yüzden her koyduğumuz nokta bizim sonsuzluk içindekivaroluşumuza çelişki oluşturuyor. Bu çelişki de boşa kürek çekmemize, üzülmemize, yıpranmamıza neden oluyor. Üstelik çevremizi sevdiklerimizi de üzüyoruz.

Ben noktayı hiç sevmiyorum. Sizlere de noktasız (“son”suz) mutluluklar diliyorum.