Non Serviam!

Non Serviam!

Bana "Tek kişilik şiir manifestosu mu olur" diyorlar. Ulan akranım sosyalist şair mi var, hem de sekter olmayan.  Akranlarım, 80 sonrası Özal kuşağı çocukları hep, 24 Ocak kararlarının ürünü, neo-liberal ekonominin izdüşümleri. Birkaç sosyalist şair arkadaş var, Cansu Fırıncı, Efe Duyan, Ahmet Antmen gibi. Onlar da sekter ne yazık ki; Şiir’in tarihsel süreçte geçirdiği aşamalar sonucu, diyalektik gereği bugün bulunduğu noktada, imge-yoğun olmayan bir metnin şiir değil de manzume olduğu gerçeğini ıskalıyorlar. Ortodoks, güdük bir algıyla 35’teki Sosyalist Gerçekçilik tezlerine sık sıkıya bağlı olmayı, Marksist tavır sanacak kadar Marksizme aykırı, diyalektiğe aykırı hareket ediyorlar, Şiir’e ve Marksizm’e ihanet ediyorlar. Daha kötüsü ve acınası olan, bu Ortodoks arkadaşlar, popülarite edinmek adına, gecenin saat dördünde, kimsenin geyik muhabbetinden başka şeye tahammülü olmadığı bir saatte, bir “show” programına, mankenlerle, popçularla birlikte çıkıp şiiri eğlence sektörüne meze yapabiliyorlar (Ahmet Antmen hariç sanırım, diğer ikisi dahil).

Evet, tek kişi tarafından yazılmış ve imzalanmıştır İmgeci Toplumcu (Sosyalist) Şiir Manifestosu, çünkü birlikte örgütleneceğim başka şair yok benimle aynı poetik kavgayı verecek, akranım olan. Ben, bugün belki tek kişiyim, belki birden fazla, ama tarihin önünde, bugün şiir coğrafyasını istila eden puşt-modernist şairleri silip süpürecek sellerce adam içinde bir damlayım. Çünkü yaşayan, “sahici” insanı merkez almayan, şiirden anlam’ı ve anlak’ı dışlayan, alımlama sürecinde okurun empati veya özdeşlik kurmasını önemsemeyen, şair öznenin bilinç altını şımarıkça kusmasından öteye geçmeyen, şiiri sözcük ve harf oyunları sığlığına indirgeyen puşt-modernist şiir, bu geçici modanın ardından, sanat tarihi çöplüğünü boylamaya mahkumdur.

Non Serviam!

Serkan Engin

Kasım 2011