Normal doğum mu? Sezeryan mı?

Normal doğum mu yoksa sezeryan mı sorusu tüm anne adaylarının aklını kurcalayan bir konudur. Ben normal doğum yaptım ve kesinlikle de herkese tavsiye ederim. Öncelikle herşey hamile olduğunuzu öğrenmenizle başlıyor. İlk 3 ay düşük tehlikesi olduğu için alışveriş, doğum yapma şekli vs. çok fazla ilgilenmiyorsunuz. İlk 3 aylık süreç bitince de bebeğe alınacak kıyafet, eşyalar, odası, doğum yapma şekli, hastane ve benzeri konular gündeme geliyor. 

Ben hamile olduğumu öğrendiğim an normal doğum yapacağım dedim. Kendime o fikri o şekilde empoze ettim. Nitekim bebeğimin duruşu ve sağlığı ayrıca da benim anatomik yapım normal doğum yapmaya müsaitti. Son zamanlara doğru eşimden gizli iki doğumunda videosunu izledim. Açıkcası sezeryandan daha çok korktum. O kesik beni gerçekten korkuttu. Normal doğum daha kolay görünüyordu. Yani hep o söylenenin aksine ben videoları izledikten sonra da korkmadım.

Gelelim benim doğum hikayeme. Doktorum rahim ağzında incelme olduğu için beni erkenden doğum iznine çıkardı malesef :( Bende her ihtimale karşı çantamı hazırlayıp arabanın bagajına koydum. Orda durdu hiç çıkarmadım. 35. haftadan itibaren yalancı doğum ağrılarım başladı. Gün içerisinde arada bir çok kötü sancı giriyordu. En son doktor kontrolümde 38. hafta da rahim ağzım 2 cm açılmıştı ve her an bekliyorduk. İnsan daha önce  hiç yaşamadığı için ne bekleyeceğini de bilmiyor.Artık devamlı internette bakıp duruyoruz. İnanılmaz stresli bir şeymiş. Bekliyoruz ama ne belirtisi olacak ne yaşayacağız onu bilmiyoruz. Neyse böyle falan bakarken 38+2 günde hafif böyle bir su gibi birşey geldi. Eşime söylesem çok kilo aldın ondan idrarını tutamıyorsun diyecek. En iyisi hiç söylemeyim dedim. Gel gelelim 10 dakika sonra bir daha oldu. Eşime artık söyledim o da doktorumu aradı. Doktorum telefona beni istedi. Bende su gibi birşey geldiğini ama idrar kaçırmış olabileceğimi aradaki farkı anlayamadığımı hiçbir ağrım olmadığını söyledim. Muayeneye çağırdı. Bendeki rahatlık yalnız banyoya girdim. Temiz ve güzel olayım dedim kendimce. Neyse muayeneye gittik, doktor bir aletle bakayım derken benim bütün suyum oraya boşaldı. Yaşadığım o utanma duygusunu halen unutamam. Doğum başlamış, suyun gelmiş hastaneye git ben de oraya geliyorum dedi. Koştur koştur hastaneye gittik. Beni doğum odasına aldıklarında 14:00 dü. Suni sancı verdiler. Ailelerimiz de geldi bu arada. Eşim, annem, ablam hep yanımdaydılar. Her sancımda ellerini tutarak onlardan güç aldım. Özellikle eşim bana çok güç veriyordu. Saat 21:25 de artık ağrıya dayanamadığımı doktorumu çağırmasını söyledim hemşireye. Doktorum geldi ve doğumun başladığını herkesin odadan çıkmasını söyledi. Bana uzun bir nefes almamı ve bütün gücümle bebeği itmemi söyledi. 3. ıkınmada bebeğim dışarıdaydı. Gözleri açık bir şekilde bana bakıyordu. O anı hiç unutamam. Şaşkınlıktan bakakalmıştım. Çok güzel bir duyguymuş.

Saadete gelirsek; siz siz olun etrafınızdaki insanların sizleri bu konuda korkutmasına sakın izin vermeyin. Hatta bu konu açılınca hemen konuyu değiştirin. Çünkü  insanlar gerçekten abartıyormuş. Yedi buçuk sancı çekmiş ve 3,5 kilo bebeği olmuş biri olarak söyleyim abarttıkları kadar değilmiş. Ben doğumdan sonra odaya alındıktan yarım saat sonra ayaktaydım. Doğum yaparken sütüm gelmiş, ameliyat önlüğüm ıslanmıştı hatta. Bebeğim hiç sarılık olmadı, sarılık değeri sıfırdı. Hemen iyileştim hiç yatmadım. Sezeryanlılar tekerlikli sandalyeyle hastaneden taburcu olurken ben yürüyerek bebeğim koynumda hasteneden çıktım.

Siz siz olun normal doğum yapın. Kimsenin söylediklerine kulak asmayın. Doktorlar da işlerine geldiği için sezeryan yapmaktalar. (Genelde sabah yapıp muayenesine geçmekteler çünkü). Fakat benim doktorum çok ilginç biri. Diğerlerinin aksine normal doğum yapma konusunda çok ısrarlı. Onun beni yüreklendirmesi ve ona sonsuz güvenmem sayesinde normal doğum yaptım. İyiki de yapmışım iyiki de Burak AĞCA benim doktorummuş. Biraz zaman geçtikten sonra nasip olursa ikinci için de kendisine gideceğim.

Sonuç itibariyle zaten adı üstünde değil mi normal doğum. Bence bir kadının da bu duyguyu yaşaması gerekiyormuş.