Normalde sen birileri için önemli değilsen, o birilerinin de senin için önemli olmaması gerekir

Önemli önemli, önemsiz önemsiz; yok ya, literatür beni önemsiz görüyorsa eyvallah lakin büyüklük kompleksinle beni aşağılıyorsan kral olsan takmam.

Bunu biz aslında hallettik beni takmayan şeyimde değil fekat işte burada literatürün domuzluğu var. Adam fakiri “şunun haline bak” diye aşağıladığı zaman literatürün sayfalarını çevirdiğimizde de aynı şeyi görürsek bizim sığınacağımız tek Allah kalıyor ki kutsalda da fakirle zengin aynı değil!

Yani ne yapalım, nerelere gidelim! Tek yolumuz kalıyor, sen de onları takmayacaksın. Onlar her şeye sahip ama bizim de sayımız çok, bir krala bin reaya. Sorun galiba bizim onları önemli görmemizde. Yani bizi kimse köle etmiyor, biz kendimiz köle oluyoruz.

Aşağı ve yukarı diye bir şey varsa herkes durumuna göre aşağı ya da yukarıda olacak. Ama önemsiz olmak (öyle görülmek) insanları üzüyor. Yüksek dağlar alçak dağları hor görmeden yaşıyorlar. Ama işte insanlar dağlar gibi değil. Hiçbir yolla da bu sorunu çözemiyoruz. Dünyada bazı insanların yukarıda(her bakımdan) bazılarınınsa aşağıda olması değiştiremeyeceğimiz bir durum. Bu durumun dünyada mutsuzluğu neden olması büyük dert. Evrensel olduğunu iddia eden dinler yasalar bu sorunu çözmek için yok mu? Onlar da fakir aşağıdır, zengin yukarıdır diyor. Zengin komşumun beni aşağılamasını önleyemeyen dini, bilimi, yasaları ben ne yapayım!

Horlar, horlananlar blok oluşturmalı. Ve bizim kimsemiz yok. Ne din, ne bilim ne de yasalar… Ali’nin dostu veli. Bizsiz dünya olmaz. Önemsiz dediklerine muhtaçlar. Bunu anlamaları lazım.  Onlar anlamaz, bizim anlatmamız lazım!