Nuh Üstün- Cemre adlı romandan alıntılar 2 ( Sürgün nedir?)

SÜRGÜN NEDİR?

Oysa o şimdi bu şatafatlı evin sahibi olduğu halde Kurtuluştan Kızılay’a giden bütün kaldırımları kıskanıyordu. Çünkü sevdiği haftanın beş günü onların üzerinden geçiyordu. Şimdi o üstü açık eski otobüs durağını bile kıskanıyordu, çünkü her gün sevgilinin eli değiyordu ona.

Doğruydu bir evi saray yapan içinde sevgilinin oluşuydu. Sevgili olmayınca sarayda bile yaşansa yaşanan sürgündür. Ne para ne şöhret ne makam mansıp tutar sevgilinin yerini. Sıla sevgilidir, onda uzak kalınan her yer gurbettir. Ve ne kadar mutlu olunsa da gurbette sılanın hasreti hep kalbin bir köşesinde saklı kalır. Bazen bir soğuk rüzgâr, bazen onunkine benzeyen bir gülümseme bazen özel bir hatıra kalbin köşesindeki hasreti, vuslat arzusunu tekrar gündeme getirir. Hele de insan istediği zaman dönemiyorsa sevdiğine yani sılaya. Kafasına estiği an bir telefon açıp sesini duyamıyorsa, gönderemiyorsa bir mektup ya da bir gidenle bir selam artık yaşanan ayrılık gurbeti de geçer sürgün olur. Sürgün bir gece ansızın çekip gitmenin değil bir gece ansızın çekip gitmek zorunda kalmanın adıdır. Birden gidip de birden gelememenin adıdır. Kaan’ı sürgüne gönderen gururuydu, kırgınlığıydı, güvensizliğiydi geri çağıransa aşktı. Geri de onu bekleyen biri var mı yok diye bilse de kalbinde aşk onu geri çağırıyordu. Çünkü başkasına gitmiş de olsa geride sevdiği vardı. Geri de sevdiğinin aldığı nefes vardı, onun yürüdüğü kaldırımlar onun bindiği otobüsler onun konuştuğu insanlar vardı. Dönseydi belki onun elinin değdiği bir yere değerdi eli, yürüdüğü yollarda yürürdü. Ya kaç yıl sürecekti bu sürgün kaç ömür daha. Keşke öğrenebilseydi en azından o çocukla çekip gitmeden önce onu az da olsa sevmiş miydi?

Doğruydu aşk kendinden önceki her şeyi yıkıp yok eden bir devrimdi. Kaan bunun en canlı örneğiydi.

Aşk bir yaradır aslında. Ama zamanla iyileşince tamamen kaybolan bir yara değil iz bırakan bir yaradır. Kendi belki gider ama izini ömür boyu kalbinde taşırsın.

Acısı geçti de sevgisi geçmedi. Zaman acılara çare oluyor, hatta nefrete bile çare oluyor nefreti bile siliyor. Ama aşka zaman da bir şey yapamıyor.

NUH ÜSTÜN - CEMRE isimli romandan (27.bölümden)

http://www.idefix.com/kitap/cemre-nuh-ustun/tanim.asp?sid=R2858YO5U55YVEAT5CK1