Nükleer Sanatta Sızıntı

Düş yolcuğu sırasında hayaller, bir uyum içinde devinirken kalp, yelde havalanmış bir kuru yaprak gibi fırıl fırıldır.
Hayaller ressamın fırçasında, yazarın kaleminde, şairin yüreğinde, heykeltraşın gözlerinde, binbir çeşide bürünürken olana bakan gözler kendine bakmakta mıdır yoksa geleceğe mi?..

Sanatta varoluş nasılsa sanatta yıkım da öyledir.

Varoluşun tümcesi kapalı kapılar ardında ışık gibi süzülür. İster yıkım olsun ister diriliş hep sanat kazanacaktır.
Rus edebiyatı hep kötü dönemlerde zirveye çıkmıştır.

En iyi eserler kargaşadan çıkmıştır. Çünkü, sanatçı toplumun içindedir. Halk ne yiyip ne içiyorsa neyi yaşıyorsa sanatçıda aynısını yaşıyordur. Bizde ise yazarlar- birkaç yazarımız hariç - genellikle toplumun dışında durup hayaller ve kitaplarıyla beslenerek eserlerini oluşturuyorlar. 

Yıkım insan bilinci için uzayda yiten güneş ışıkları gibidir.

Zaman damla damla akıp anlamsızlık okyanusuna dökülürken sanat kendine değerli bir anlam yaratacaktır.

Anka kuşu misali küllerinden yeniden doğup nükleer bir patlama yapacaktır.

Kuzgun kanatlarına takılmış pamuk tanesi gibi nükleer sanat dirim yolunda ses verecektir geleceğe; bala seslerine karışıp çam yapraklarıyla devinecek, bilinçli insan bunla beslenip dünyayı canı pahasına koruyacak, sonraki nesiller güzel günler görecektir.

Bir şiirle basitleştirelim:

mürekkep dağılmış kanadına güvercinin
sevi sessizce çekilmiş dünyasına
sanatta sızıntı başlamış aydınlık dünyasına çağımızın
sanatı öpelim

bir betiğin kapağını açalım artık
bir sıcak merhaba
ardından
sanatı öpelim

aslında tehlike kendimiziz
bencilleşmişiz
hepimiz sızdırıyoruz kötülüklerimizi dünyaya
sanatı öpelim

Tiyatrodan uzak durmayalım, resim sanatına ilgi duyalım, gerçek sanatçılara sahip çıkalım.. sanatı öpelim..