O bir anne...

Anneler anneler vefalı, cefalı, sevgi dolu anneler, öyle ki tek dünyaları yavrularıdır. Bu konuyu uzun zamandır yazmak istiyordum. Ancak hastaneden gelemediğimiz için pek fırsatım olmamıştı ama daha fazla dayanamadım.

Dünyanın belki de en sabırlı anneleri kanserli çocukların anneleri gibi geliyor. Onlar ki geceleri ayakta hiç uyuyamazlar, gözlerindeki yaşları ise yavruları görmesin diye içlerine akıtırlar. Ben burda bir anneyi anlatmak istiyorum.

Benim her gördüğümde gözyaşlarımı tutamadığım bir anne, doktorların ona ilk haberi verdiğinde kalbine sanki bir hançer inmişti, belki de ama o hiç yılmamış her şeyini minik kızına vermişti. Tümör var demişler bacağında oda o an yıkılmış ancak kızı üzülür diye belli etmemişti. Sonunda bizimde yattığımız hastaneye geldiler ve rutin olarak kemoterapi almaya başladılar her şey iyi gidiyordu taaki o geceye kadar, gece aniden miniğin kalbi durmuştu, zor yetiştirmişler hastaneye tesadüfen geldiklerinde ben ordaydım.

Miniği hemen yoğun bakıma aldılar işte o saatten sonra annenin çilesi başlamıştı, hastanenin koridoru artık onun evi olmuştu minik kızın yattığı yoğun bakım yeri ise annesine göre yatak odasıydı, her yanına uğradığımda öyle diyordu bana belli ki kendine moral veriyordu. Geceleri o soğuk koridorda yatıyordu, ne yaptıysak onu eve gönderemedik. Yaklaşık bir aydır düzgün bir şey yememişti eminim, en son gördüğümde peteğe yaslanmış üstünde battaniye ısınmaya çalışıyordu. Hala minik yoğun bakımda, şu anda bekliyor annesi koridorda, vefalı ve cefalı anne, işte böyle insanların en sabırlısı ve şefkatlisi annelerdir, sakın annelerimizi üzmeyelim, onlar ağladıklarında gözyaşları içlerindedir gözleri ıslanmaz.