O bir at arabasıymış

Maraz’ ın kahvesinin karşısındaki eski bir evin yanındaki eski samanlığın duvarının dibine eski bir at arabası atılmış.

İnebolu’da yürüyüp fotoğraf çektiğim yollarım vardır. Her geldiğimde o yolların hemen hemen hepsini dolaşıp fotoğraflarını çekerim. Aynı yerden bakarım, aynı evlerin, aynı sokakların, aynı ağaçların, aynı tepelerin, aynı denizin fotoğraflarını çekerim. İki ay önce, bir yıl önce, beş yıl önce, on yıl önce çektiklerimin aynısını...

O fotoğraf yollarımdan biri yüzlerce taş merdiveni çıkıp, kıvrımlar çizerek dolaşan yolları yürüyüp Maraz’ın kahvesinde biter. Oradan denizin, limanın fotoğraflarını çekerim. Bu yol üzerinde terkedilmiş evin yanındaki terkedilmiş samanlığın yanındaydı artık içinde otlar ve sarmaşıklar büyümüş tekerlekler.

O fotoğrafları çektiğimden buyana üç yıl geçmiş. Daha sonra en az on kez gitmişimdir oraya, tekerlekleri görseydim yeniden çekerdim. Belki sarmaşıklar hep sardıkları için görünmüyorlar, belki de attılar oradan.

İnebolu’da eskiden at arabaları vardı. Bu arabalarla evlere odun, çıta, talaş, inşaatlara malzeme taşınırdı. Şu anda oturduğumuz ev altmış sonlarında yapılırken bir at arabası sabahtan akşama kadar kum, çakıl, çimento taşırdı. İnşaatla büyükbabam ilgilenirdi. İlkokuldaydım ve akşam olduğunda büyükbabam mukavva kapaklı küçük defteri getirir, deftere o gün yapılan işleri ve ödemeleri yazmam için bana verirdi. O söylerdi ben deftere yazardım : “Arabacı Karahasan: 5 araba kum, 3 araba çakıl”

Fotoğraf yollarımdan birisi de Boyranaltını izleyerek arka yoldan Abaş tepesine gider. O yol aşağıya ineceğim dik merdivenlerde biter. Birkaç yıl önce, o merdivenin başında fotoğraf çekerken ellili yaşlarda bir adam selam verdi ve konuşmaya başladı. Merdivenin hemen yanındaki mezarlıkta babası arabacı Karahasan’ın mezarı olduğunu söyledi, ben de tanıdığımı, bizim eve sürekli kum taşıdığını anlattım. Babasının anımsanması hoşuna gitmişti. Babasının mezarı başında fotoğraflarını çekip bir CD ile gönderdiğimde çok sevindiği haberini aldım. Daha sonra hiç görmedim. O gün benimle konuşurken, neler düşündüğünü çok iyi anlamıştım. Çok çalışmış, insanlara yararı olmuş ve tanınan bir arabacının oğlu olmaktan gurur duyuyordu. Nasıl ben iyi bir terzinin oğlu olmaktan gurur duyuyorsam...

Terkedilmiş evin yanındaki eski at arabası tekerlekleri şimdi yalnızca bir fotoğraf karesi. Eski günlere, anılara götüren bir fotoğraf karesi.