O gece...

O söylemese de bu aşk çok büyük bir leke bırakmıştı kalbinde.
Sigarasından derin bir nefes çekerken kulakları sağır eden bir sessizlik hakimdi evin içinde.

Bu sessizliği bozmak için müzik setine yöneldi. Ama o müziğin sesini açtıkça, beyninde ona ait cümlelerin sesleri yükseldi müziğin aksine.

Sanki herkes, herşey işbirliği yapmış sürekli tazyikli su sıkıyorlardı, bu işkenceden kurtulamaması için üzerine.

Aşamadığı bir duvar ile tazyikli suyun baskısı arasında sıkışmış, nefessiz kalakalmıştı olduğu yerde.

Ne bir adım ileriye gidebiliyordu, ne de bir adım geriye.
“Yeter artık” dedi.
“Yeter”
“Tamam itiraf ediyorum bitsin artık bu işkence”
“ Hayat bizim biraraya gelmemizi engellese de, ben hala onu seviyorum. Hem de delicesine”

Bu itirafın ardından o seyircileri selamladı.
Seyirciler ise onu ayakta çılgınca alkışladı.

O kuliste tek başına hıçkıra hıçkıra ağlarken, salonu boşaltan seyircilerin ellerinde ıslak bir mendil, yanaklarından süzülen gözyaşları vardı.

O gece hiçkimse birbirine bir şey söylemedi ama, hepsi, bir türlü yakmaya kıyamayıp yıllardır ruhlarının derinlerinde sakladıkları yakılası köprüleri hatırladı.
Hepsinin yüreklerinde, yıllar önce istemeden ıskaladıkları bir aşka ait, çıkaramadıkları büyük bir lekeleri vardı.

O gece hepsi, tek yada çift kişilik yataklarına girdiklerinde tozlu sandıklarından, yıllarca ihmal edilmiş duygularını çıkardı.

O gece hepsinin boğazlarında düğümlenen hıçkırıkları ve gözlerinden sessizce yastıklarına süzülen gözyaşları vardı.

"Aşta engel ne kadar büyükse, galiba yaşanan aşkta o kadar büyük ve vazgeçilmez oluyordu"

29 Temmuz 2007

Esin Kaynağı: "The Bridges of Madison County" filmi ve Can Dündar'ın bu film için yazdığı yazısı...

Bence okunmayı fazlasıyla hak ediyorlar;
http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=33780
http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=36000