O geceyi hiç unutmam...

Ne kadar çok zaman geçmiştir, kim bilir neler yaşadılar şimdiye kadar?

Şimdi oturmuş koltuklarında bize nasihat veriyorlar, iyi de yapıyorlar ama takan yok işte. Maalesef bizler aldırmayıp kalplerini kırıyoruz oysa onlar bizim iyiliğimizi istiyor.

O geceyi hiç unutmam...

Halamlara ders çalışmaya gitmiştim, dedeme de "onlarda kalacağım" diye söz vermiştim ama daha sonra onlara gitmek istemedim.

"Şimdi onların türkülerini dinleyip erkenden yatamam" dedim, halamın kızı da "git söyle o zaman biz de kalırsın" dedi.
Dedemlerin evi halamların bir üst katındaydı, kapıyı çaldım bir güler yüzle açtı dedem kapıyı, "İrem geldin mi?" dedi ama ben ona "ben aşağıda kalacağım dede" deyince yüzü asıldı.

Şimdi o ana dönmek isterdim, emin olun ki içeri girerdim, ben her zaman soğuk bir insan oldum, dedemin boynuna sarılmak o kadar isterim ki…

Şimdi o an nasıl o güler yüzü üzdüm anlayamam, aklıma gelince ağlarım dedemin o güler yüzle karşılayışını hatırlayınca… Kendimi hiç affedememişimdir.

Evet bazen sıkılırız onların konuşmalarından, nasihatlerinden, işlerimize karışmalarından ama onlar gerçekten çocuk gibi oluyorlar, sıkılsak bile onları mutlu etmek bence çok güzel, harika…

Sonuçta yaşlılık bu:) Bir gün biz de aynı şeyleri yaşayacağız...