O Toplara Yazık Değil mi?

            24 Kasım günü, güzün son sıcak günleri, kış kapıda geldim geleceğim diyor. Biz de bu güzel havayı değerlendirmek için dışarı çıkacağız. Benim arabaya indirilip tekrar bindirilmem zor olduğu için otomobille etrafı dolaştırıyor abim. Dardanos, Güzelyalı, sahilden ilerliyoruz Ezine’ye doğru. Manzara çok güzel; bir taraf yeşil bir taraf deniz, bir iki yerde durup seyrediyoruz.

            Artık içeri doğru dönmeye başladık, pek yeşillik kalmadı, biz de dönmeye karar vermiştik ki abim, “az ileride balıkçı barınağı mı ne var, oraya bir bakalım da öyle dönelim” dedi. Girdik o yola, indik o yolun kıyısına ki bir de ne görelim. Biraz yıkıntı bir duvar altında, üzerinde sundurması da olan bir alanda Çanakkale Savaşı’ndan kalma paslanmış bir top var. Hiçbir bilgi, uyarı yok, bayrak bile yok bulunduğu yerde; içimiz acıyor bu sahipsizliğe. Geri dönüp gemi ve balıkçı teknelerinin olduğu barınağa doğru ilerlerken, bir tane daha topu görüyoruz aynı şekilde. Hayret ediyoruz, demin önünden geçerken nasıl görmedik diye.

            Belki daha ileride de vardı o toplardan, biz daha ileri gitmedik. Dönüş yolunda içim kahır dolmaya başladı. Bu toplar bizde değil de, İngiltere, İtalya, Almanya vs. gibi başka bir memlekette olsaydı, o toplara ve tarihe sahip çıkılır, tüm bakımları yaptırılır, hatta kullanılabilir durumda olurdu. Yazık ki, biz onları sadece Allah’a ve insanlarımızın tarih duyarlılığına emanet etmişiz, hemen hemen her zaman yaptığımız gibi.

            Bir gün önce, meşhur Hamidiye Tabyası’nda akülü sandalyem ile gezinti yapmamış olsaydım, belki bu kadar incinmezdi ruhum. İsteyince restore edilebilip, korunabiliyormuş tarihi kalıntılar.