Ocak

Kış kendini hoyratça hissettirdi.
Sonbaharla birlikte içimdeki “son bahar” da kendini rüzgâra çoktan teslim etti.
Şimdi kurşuni kış günleri beni beklemekte.
Nasıl geçer bu kış gözlerimde bahar olmadan bilemem.
Ben senin hasretine kapılmışken, içimdeki sensizlikle daha mı büyür rüzgârın azameti.
Isıtamıyorum ruhumu. Ellerim hep soğuk tıpkı kalbim gibi.
Nasıl geçer külrengi bu ayaz.
Karlar örter mi yüreğimin sancılarını, tüm unutmak istedikleri mi?
Bir koca çınar dalında tutunarak direnen son yaprak misali.
Başım dumanlı, senin tek sarımlık sigaran gibi.
Belki sen de çekmek istiyorsun son bir kez.
“Bir nefes, sadece bir nefes diyorsun.”
Bıraktık artık, uzak durmak gerek, tiryakiyiz biliyorsun.
Kış zor geçecek belli.
Tıpkı 35 yaşım gibi.
Oysa ne güzel olurdu, tutsan ellerimi, yine ısıtsan yüreğimi.
Ateşi yok ocağımın sensiz, derdi yok, tasası yok kederimin.
Bir sıcak handesi yok doğacak sabahların.
Katıyor eteğine, ardına bakmadan savuruyor kalbimi kışın haşmeti.
Pencereden tütenini ocağımın dumanı sanma, senin hasretindir tüten buram buram.
Olanı biteni, gideni kalanı, sensiz yağan karı, neylesin bu ocak sensiz tüten dumanı.
Bir yolcu uğurlar gibi seyrederken gidişini ve karşılarken ayrı geçecek bir hayatın başlangıcını…
Neylesin gönlüm sensiz gelecek baharları.

Takvimde kalan birkaç yaprak hepsi.
Biten bir mevsimin habercisi.
İşte bitti tıpkı sevdan gibi…