Öğrencisiz bir okul: Karadeniz İlkokulu

Camları kırık penceresinden içeriye baktığımda artık bir büst bulunmayan Atatürk köşesinde büyük harflerle yazılmış yazıları gördüm: “Eşsiz kahraman Atatürk. Vatan sana minnettardır”

Hergün balkondan yükseklere doğru baktığımda pembe boyalı duvarlarını görürüm. O kadar uzaktan ne camların hepsinin kırık olduğu ne de duvara asılmış “Dikkat. Binanın çevresinde oturmak ve dolaşmak tehlikelidir” yazısı okunur.

Artık öğrencisi olmayan Karadeniz İlkokulu binasına gittim. Geçen yıl da gitmiştim, önceki yıl da, ondan önceki yıl da...Dolaşmanın tehlikeli olduğu duvarların dibinden uzak durarak fotoğrafları çektim. Kırılmış çerçeveleri, çürümüş saçakları olsa da bina dimdik ayaktaydı. Üst katın pencerelerinden sınıfın içinde üstüste yığılmış sıralar görünüyordu. Kimbilir en son ne zaman o sıralarda öğrenciler oturdu, o öğrenciler şimdi neredeler, o öğrencilerden bu satırları okuyanlar var mı?

Bayrak direği hala yerinde duruyor ama oraya bayrak asılmayalı o kadar çok zaman oldu ki. Okulun üst tarafındaki kapının önünde ahşaptan yapılmış bölüm yıllarca yağmurlarda öğrencileri saklamıştır. Tahtalar eskise de yapılışındaki özen uzaktan bile görünüyor.

Kırık camlı pencereden içeriye baktığında dökülmüş badanalar duvarlarda sanki haritalar çizmiş, terkedilmişliğin zaman içinde çizdiği haritalar... 39 numaralı kapı bir zamanlar kilitlenmiş ve bir daha açılmamış.

Karadeniz İlkokulu binası uzun yıllardır okul olarak kullanılmıyor ve artık çürümeye terkedilmiş bir durumda belirsizlik içinde bekliyor. İnebolu’yu tepeden seyrediyor ama umutsuz, öğrencisiz, sessiz...