Öğrenciyi sevmek

"Öğrenci",  adı üstünde öğrenecek olan birey. Öğretecek olanın vicdanına, bilgi düzeyine,kişliğinin kalitesine tümüyle teslim edilmiş bir hamur parçası.Özellikle İlköğretim, İNSAN gibi insan olarak yetişebilmenin ilk merhalesi.

Eğitim Enstitüsündeki tüm hocalarımız, derslerinde bizlere ÖĞRENCİ'nin önemini vurgularlardı. Çocuğun sağlıklı bir birey olabilmesinde,aileden çok okulun öneminin altını çizerlerdi. Bu bağlamda, Öğretmenlerin toplumların şekillenmesindeki rollerinin önemini, günümüzde çok daha keskin hatlarla görüyoruz maalesef.

    Öncelikle bilgisizliğin kaynağını kurutmak üzere yola çıkan bir öğreticinin, karşısındaki bireyin ÖĞRENEN olduğunu asla unutmaması gerekir. Çocuğu suçlamak, onu rencide etmek, bilmediği için kırıp incitmekle elde edeceğiniz hiç bir şey yoktur.Elbette hepimiz, aynı yanlışı defalarca yapmışızdır.Fakat bunu ilke edinen bir öğretici olursanız, çocuklarda kapanmaz yaralar açarsınız. Ailenin çocuğa yaptığı olumsuz davranışların üzerine, okulda da öğretmenlerin tutumları aynı olursa, çocuğun motivasyonu tamamen biter. Günümüzde bırakın ilköğretimi, üni-versite öğrencilerine reva görülen tutumlara bakınca cidden içim acıyor. Sizler çocuk olmadınız mı ey "OLGUN" İNSANLAR? Hangi ideoloji,hangi siyasi görüş,hangi hedef bir ÖĞRENCİNİN hayatından,geleceğinden daha -önemli olabilir? Azıcık sevgi, azıcık şefkat ,en sorunlu genci bile iki dakikada yola getirmez mi? Geleceğimiz olan o değerli taşları,hiç acımadan kırıp kırıp atarak, kaç kat çıkabileceğiz şu uzay çağında bu binayı?..

Bir okulda, öğretmen 6. sınıfın dersine giriyor. Derse başlıyor, arkada haylaz erkek öğrencilerden biridersi dinlemiyor,yanındakiyle konuşuyor v.b  Hoca çok sinirleniyor, çocuğa kızıyor.Çocuk da ona sinirleniyorters bir cevap veriyor. O öfkeyle,hoca çocuğu alıyor öğretmenler odasına götürüyor. Orda tekme tokat girişiyor, oğlanın ağzı burnu kanıyor kanepeye düşüyor. Kanepeden kalkmaya çalışırken elini cebine atıyor çocuk, öğretmen irkiliyor.Bıçak filan çıkaracak sanıyor. Oğlan kalkıyor, cebindeki mendili çıkarıyor,öğretmenin yanına gelip yakasını tutyor.Öğretmen korkuyla:

- Dur ulan napıyorsun? deyince çocuk mendiliyle öğretmenin yakasını silmeye başlıyor:

- Öğretmenim, yakanız kan olmuş, onu siliyorum!..

   Öğretmen oğlana sarılıyor, başlıyor ağlamaya. Aylarca hastanede tedavi görüyor, O öğrenci hergün elinde çiçeklerle öğretmenini ziyarete gidiyor.

 Yaşanmış bu gerçek hadiseden de anlayacağımız üzere, çocuk çiçektir, kıymayın efendiler,ne olur?

Bizler böyle bir milletin evlatlarıyız, bu güzel hasletlerimizi yerle bir etmek için içerden,dışardan elbirliğiyle ça-

lışan düşmanların oyunlarını bozalım,bu çok zor değil ki? Herkes, üzerine düşeni yapsa neler neler değişir.

Herkesin çocuğunu KENDİ ÇOCUĞUMUZ GİBİ GÖRMEK, hepsi bu. Gençler mutsuz,gençler herşeyden

bunalıyorlar, ekonomik şartlar en ağır hale geldi. Bütün bunların üzerine, bizler de arkamızı dönersek ne olur

bu memleketin hali?

Geçen gün minibüse binmek için yürüyorum, başka bir minibüs durağından geçerken bir baktım,boş mi-

nibüsün içinde şöför telefonla konuşuyor ama nasıl bağırıyor, sinirden mosmor olmuş:

 - Ulan şerefsiz,....., bekle ulan orda beni şimdi geliyorum,adamsan orda beklersin, Allah ya sana verecek ya

bana tamam mı?!! Aman Allahım gidip adamı ya dövecek,ya öldürecek delirmiş gibi.Açık pencereye doğru uzattım kafamı:

- Ya oğlum,ne bu halin? Ne bu kadar dellendin? Değer mi kim olursa olsun, yüreğini böyle yormaya? Bak mosmor olmuşsun.Bırak, alemin delisi bitmez.Kapat arabanı,git evine al topacık küçük bebeni kucağına, hanımına yaptır bol köpüklü bi kahve, al hepsini bi gezmeye götür.Bu keyif dururken, seç hadi doğru olanı! :))

Valla bi gün bu benim işgüzarlığım başımı yakacak da,ne zaman bilmem? 25-27 yaşlarında bi delikanlı olan şöför dinledi beni:

Valla doğru söylüyorsun be abla, Allah senden razı olsun,aynen dediğini yapacağım! dedi. Sanki tuhaf bir uyuşturucunun etkisinden kurtulmuş gibi,çocuk kendine geldi yeminle.

Toplumun çoğunluğu böyle, anlayamadığımız bir etki var üzerimizde. Irak Savaşı varken,bir dergide okumuştum.Artık eskisi gibi topla tüfekle savaş bitti.ABD, insanların beyin dalgalarıyla oynuyor. Iraklı Askerler  işgal sırasında tek bir mermi bile atmadan teslim olmuşlar. Yani ne kadar doğru bilemem ama, bu alçak Amerikadan herşey beklenir. Belki bizlere de, böyle dalgalar mı gönderiyor nedir, millet en olmayacak durumlarda kavga ediyor, birbirlerini katletmeye çalışıyor.Bir duyarsızlık,bir aymazlık. Mutlaka araştırılması gereken bir konu bence bu.

Allah sonumuzu hayır etsin" demekten başka, elimizden çok şey geliyor dostlar.Lutfen,aklı başında herkes kendi çevresinde olan bitene seyirci kalmazsa çok şey değişir ki, bunu eminim tüm blog camiası yapıyordur.

Umutsuzluk yok, ortalık aydınlanana kadar çapa, başka TÜRKİYE YOK!  Selamla sevgiyle ..